Video – The fly

Αντί να προσπαθούμε να «σκοτώσουμε» την μύγα καλύτερο είναι απλά να ανοίξουμε το παράθυρο.

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις ?

Ο αξιωματικός και σοσιαλιστής που νίκησε τον διεφθαρμένο βασιλιά Ιντρίς, είναι ... Ο Μουαμάρ Καντάφι

Αυτή η όμορφη κληρονόμος μιας πλούσιας οικογένειας Βλάχων της Αλβανίας, η Agnes Boiagiu είναι ... Η Μητέρα Τερέζα

Αυτός ο φιλομαθής πρίγκιπας Xhosa, βασιλικής καταγωγής, είναι ... Ο Νέλσον Μαντέλα

Αυτός ο άτακτος μαθητής, θεωρούμενος ως "ηλίθιος, ανήσυχος, περίεργος, ρωτώντας πολλά και μη μαθαίνοντας γρήγορα" είναι ...
Ο Τόμας Έντισον (εφευρέτης του λαμπτήρα πυρακτώσεως και άλλων συσκευών)

Ο υπερήφανος λοχαγός των αλεξιπτωτιστών, είναι ... Ο Ούγκο Τσάβες

Αυτός ο μαθητής είναι ... Ο Bill Gates

Αυτός ο μαύρος φοιτητής από τη Χονολουλού, ο οποίος επρόκειτο να γίνει πρόεδρος είναι ... Ο Μπαράκ Ομπάμα

Αυτός ο σοβαρός δικηγόρος από αριστοκρατική οικογένεια, που παρά την βρετανική προέλευσή του είναι μελαμψός είναι ... Ο Μαχάτμα Γκάντι

Αυτός ο επαναστάτης που παλεύει για τη ζωή του ενάντια στη δικτατορία των Παχλαβί είναι ... Ο Αγιατολαχ Χομεϊνί

Αυτός αυτοδίδακτος γυμνασιόπαις, που εθεωρείτο "τεμπέλης, αργός και ονειροπαρμένος» και που ήρθε πάτος στις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πολυτεχνείο είναι ... Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν

Γιος ενός πλούσιου φάρμερ και μάγειρας, που εκπαιδεύτηκε από Ιησουίτες, νεαρός δικηγόρος δημοκρατικός πολέμιος της μαφίας του δικτατορία Μπατίστα είναι ….. Ο Φιντέλ Κάστρο

Αυτός ο νεαρός πρωτοπόρος, μισητός από τους συμμαθητές του, είναι ... Ο Βλαντιμίρ Πούτιν

Αυτός ο μικρός χούλιγκαν γνωστός στους αστυνομικούς για κλοπή σε μαγαζί είναι ... Ο Νικολάι Τσαουσέσκου

Αυτό το παπαδοπαίδι, στο παρελθόν ληστής τράπεζας και πληροφοριοδότης της αστυνομίας, είναι ... Ο Joseph Djougashvili,
λεγόμενος Στάλιν

Αυτός ο γιος του μπαμπά, αγαπημένος από τις αδελφές του και τους δασκάλους του στο σχολείο, γιος ενός αυτοκρατορικού σχολικού επιθεωρητή, είναι ο ... Vladimir Oulianoff, αλλιώς Λένιν

Αυτός ο απλός στρατιώτης, προλετάριος γιος ενός τελωνειακού υπαλλήλου, εθελοντής, εξαιρετικός σύντροφος, γενναίος στα χαρακώματα με τα αέρια, που αγαπάει τις υδατογραφίες είναι …. Ο Αδόλφος Χίτλερ

Αυτός ο φοιτητής που φωνάζει θυμωμένος ενάντια στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις (φαίνεται από το ύφος ...), είναι …. Ο Νικολά Σαρκοζί

Αυτό το ζευγάρι των χίπις, είναι …. Οι Hillary και Bill Clinton

Και τέλος, αυτός ο μαθητής γυμνασίου που κρίνεται από τους δασκάλους του ως: «ταραχώδης, εριστικός, απειθής και αβάσταχτος» είναι …. Ο Charles De Gaulle

Όταν οι διαφημιστές δημιουργούν

Καλό ταξίδι Νίκο Παπάζογλου

Μπράβο Στάθη

Σάλος έχει ξεσπάσει στη δημοσιογραφική πιάτσα για τον άγριο διασυρμό των ειδήσεων του MEGΑ, από τον αρθρογράφο Στάθη της Ελευθεροτυπίας, ο οποίος ξεσπάθωσε κατά Τρέμη και Πρετεντέρη και του δελτίου ειδήσεων του καναλιού, με τίτλο "Τα ντόπερμαν της ενημέρωσης"...

Όλα ξεκίνησαν όταν στο χθεσινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας ο σκιτσογράφος και δημοσιογράφος Στάθης κατακεραύνωνε με πολύ έντονους χαρακτηρισμούς το δελτίο ειδήσεων του MEGA. Φυσικά το συγκεκριμένο άρθρο ξεσήκωσε όχι μόνο την παρουσιάστρια Όλγα Τρέμη και τον σχολιαστή Γιάννη Πρετεντέρη, αλλά το σύνολο των δημοσιογράφων του MEGA, που συνέταξαν επιστολή και μάζευαν υπογραφές για να τη στείλουν στον ίδιο τον Στάθη και την Ελευθεροτυπία, απαντώντας σε όσα γράφει!

Αναλυτικά το άρθρο του Στάθη με τίτλο «Τα ντόπερμαν της ενημέρωσης»

Η «πόλις» έχει αρχίσει να κόβεται στα δύο. Μας μιλούν πλέον σαν να είμαστε δούλοι -θέλουν «συμβάσεις μιας ημέρας», «απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις», θέλουν τις κόρες μας στο χαρέμι τους, τους γιους μας στη δούλεψή τους, γιουσουφάκια.

Αυτοί που λήστεψαν τη χώρα, αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, θέλουν τώρα με εργαλείο την ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου να έχουν να διαθέτουν και να κατέχουν ανθρώπους των 500 ευρώ.

Μας μιλούν με φερέφωνα (όπως άλλοτε με τα κατοχικά μεγάφωνα) τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους.

Η «πόλις» κόβεται στα δύο, το παρακάτω κείμενο δεν είναι επί προσωπικού. Είναι περί του επερχόμενου εκφασισμού...

Τι Τρόμος είναι αυτός;!

Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα!

Τι οργουελικός εφιάλτης!

Σαν τα κοράκια παραμονεύουν οι δύο απ' τους παρουσιαστές, η κυρία Τρέμη και ο κ. Πρετεντέρης
να αρπάξουν απ' το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός, την κουβέντα του, να τη δαγκώσουν, να τη διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν και να του τη δώσουν πίσω να τη φάει, να τού κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει - και αυτό το λένε διάλογο, ενημέρωση, ειδήσεις.

Τι οργουελικός τρόμος είναι αυτός! Αυτό το φρικτό δίδυμο δεν επιτίθεται με μένος Ταλιμπάν εναντίον των στόχων του μόνον με το (απύλωτο, ιταμό και υπερφίαλο) στόμα του, αλλά
με όλη τη γλώσσα του σώματός του να κορυβαντιά, να ωρύεται, να σκούζει, να προσβάλλει, να ειρωνεύεται - είναι αυτό ειδήσεις; έστω σχόλιο μέσα στις ειδήσεις; είναι άποψη;
Όχι, είναι τρομοκρατία! Είναι προπαγάνδα! Είναι κουστουμάτος ταλιμπανισμός, είναι φασισμός,
είναι, ακόμα χειρότερα, εθισμός των θεατών στον φασισμό.

Τίποτα απ' όσα γίνονται σε αυτό το δελτίο δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφική δεοντολογία, ρωτάνε και απαντάνε οι ίδιοι, διακόπτουν όποιον γουστάρουν και το στόμα τους στάζει μέλι μόνον μπροστά στους κυβερνητικούς και τους φίλους τους. Αλλά, το πιο θλιβερό είναι όταν για «ξεκάρφωμα» οι δύο αυτοί παρουσιαστές (των οποίων, τουλάχιστον η ταπεινότης μου δεν είναι συνάδελφος) κάνουν τάχα ζόρικες ερωτήσεις στους υπουργούς, ανάλογες με εκείνες που θα έκαναν δουλικά στους αφεντάδες τους σε άλλες εποχές.

Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια η AGB ή η Πωστηλέν τώρα, για τη θεαματικότητα αυτού του δελτίου, ούτε με νοιάζει αν είναι πρώτο ή έσχατο. Με νοιάζει ότι είναι όνειδος για τη δημοσιογραφία, πληγή για τη δημοκρατία, ντροπή για την πολιτική.

Ούτε απορώ με τους πολιτικούς που πάνε και προσκυνάνε τα ξόανα της τηλεοπτικής τυραννίδας στην πιο απεχθή τους μορφή, αμφισβητώ όμως ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται έστω κι απ' τον καναπέ τους τον κίνδυνο που πηγάζει απ' αυτήν την τηλεοπτική χούντα -αυτό το διαρκές εξουσιαστικό ξεσάλωμα του πρασινοφρουρισμού. Αυτής της ανωφελούς γλίτσας που σπαράζει τη χώρα παραπάνω από δυο δεκαετίες τώρα.

Αυτός ο συνδυασμός γκαιμπελισμού και σταλινισμού παντός καιρού, όστις υποστήριξε υπό τη δορά του εκσυγχρονισμού με τον πιο καθωσπρεπίστικο τρόπο ό,τι πιο αισχρό μάς έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, απ' το άγος του Χρηματιστηρίου έως την αποκοπή των μισθών και τις επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις, αυτός ο συνδυασμός, καλά οχυρωμένος από αφεντικά, χορηγούς, διαφημιστές, τραπεζίτες και συν-ένοχους δημοσιογράφους, έχει βλάψει τον λαό και το πολίτευμα περισσότερο απ' όσον έβλαψε η μαύρη πανώλη το Λονδίνο και τις τρεις φορές που το επισκέφθηκε.

Η ενημέρωση είναι δικαίωμα του λαού.

Το δελτίο του Μέγκα και τα άλλα δελτία όπως αυτό δεν ενημερώνουν τον λαό, τον στραβώνουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον χειραγωγούν.

Βγαίνουν στον αέρα, που είναι περιουσία του λαού, μόνο και μόνο για να τον τρομοκρατήσουν, για να τον κάνουν να κάθεται σούζα, οι σταθμοί αυτοί είναι η μαύρη χειρ και η σιδερένια φτέρνα των διαπλεκόμενων - είναι εχθροί του λαού με περικεφαλαία.

Την περικεφαλαία της οίησης, του (ραγιάδικου) θράσους, του κυνισμού, του αμοραλισμού, της αναισχυντίας, της αγένειας - με έναν λόγο: μιλάνε στον λαό σαν να μιλούν σε κατσαρίδες...
Ντροπή!

Πηγή

Τι πρέπει να θυμόμαστε όταν βλέπουμε ειδήσεις;

Η παραπληροφόρηση από τα τηλεοπτικά παράθυρα, ειδικά στις οι επονομαζόμενες «ειδήσεις», έχει πάρει διαστάσεις σκανδάλου.

Το παιγνίδι είναι εντελώς στημένο!

Όλες οι λέξεις και φράσεις και η ροή των τηλεοπτικών σχολίων είναι από πριν σκηνοθετημένες και οι σχολιαστές / παρουσιαστές / δημοσιογράφοι ΑΠΛΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΠΟ ΠΡΙΝ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ.

Με λίγη προσοχή καταλαβαίνεις πόσο ΣΙΚΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ και πόσο «ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ» είναι τα σχόλια:

1. ΟΙ ΤΗΛΕ-ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΤΟΣΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ που ξέρεις ότι αποκλείεται να σκέπτονται με αυτούς τους ρυθμούς, απλά διαβάζουν αυτά που έχουν μπροστά τους στο μόνιτορ.

2. ΌΤΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΥΝΟΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟ τον βάζουν στο αριστερό τηλεοπτικό παράθυρο και τον αντίπαλό του στο δεξί, (όπως κοιτάμε, εάν δεν το ξέρετε ο ανθρώπινος εγκέφαλος ελκύεται περισσότερο από αυτά που βλέπει στο αριστερό μέρος της οθόνης, προσέξτε πχ. τις διαφημίσεις καταναλωτικών προϊόντων).

3. ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ εάν θέλουν να ευνοήσουν κάποιον και την χαμηλώνουν εάν όχι. ΑΛΛΟΙΩΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΩΝΗ των καλεσμένων, κάνοντας πιό μπάσες όσων θέλουν να συμπαθήσουμε και πιο τσιριχτές όσων θέλουν να μην πάρουμε στα σοβαρά ή να λοιδορήσουμε.

4. ΒΑΖΟΥΝ ΓΡΑΠΤΟ ΤΙΤΛΟ στο κάτω μέρος της οθόνης, ανάλογα με το τι λέει ένας τηλε-ηθοποιός ή πολιτικός, διότι ξέρουν ότι ο γραπτός λόγος συγκρατείται στο μυαλό του ανυποψίαστου πολύ ευκολότερα από τον προφορικό του τηλε-ηθοποιού. Η πλάκα είναι ότι πολλές φορές το μπάνερ βγαίνει ΠΡΙΝ να πεί τη φράση ο δημοσιογράφος και έτσι ξεβρακώνεται η σκηνοθεσία. Τα γραπτά μπάνερ στο κάτω μέρος της οθόνης είναι η πιο ύπουλη μορφή παραπληροφόρησης, πχ. η μεγαλοκοπέλα – παρουσιάστρια ΛΕΕΙ "σύμφωνα με το ρεπορτάζ ο ΧΧΧ έχει πάρει μίζα" και το μπάνερ ΓΡΑΦΕΙ "ο ΧΧΧ έχει πάρει μίζα". Προφανώς το "σύμφωνα με το ρεπορτάζ" το λένε ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ σαν άλλοθι για να μη φάνε αγωγές, αλλά η λάσπη που αφήνει το γραπτό μπάνερ παραμένει το μυαλό πολύ περισσότερη ώρα από την προφορική φράση «σύμφωνα με το ρεπορτάζ». Να τους δώσω και μία ιδέα,να κάνουν το μπάνερ να αναβοσβήνει για να περνούν ακόμη πιο έντονα την παραπληροφόρηση.

5. ΌΤΑΝ ΚΑΛΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ προσκαλούν τους πιο επικοινωνιακούς και διαβασμένους από το κόμμα που θέλουν να ευνοήσουν και τους πιο γραφικούς από αυτό που θέλουν να απαξιώσουν.

6. ΣΤΗ ΣΠΑΝΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΟΠΩΣ ΤΗ ΘΕΛΟΥΝ, είτε αλλάζουν το θέμα της συζήτησης (ακόμη και διακόπτοντας άγαρμπα τον καλεσμένο τους) ή του επιτίθενται με συνεχείς κακοπροαίρετες τοποθετήσεις και πριν προλάβει αυτός να απαντήσει μας αναγγέλλουν ότι τελείωσε ο χρόνος. Εννοείται ότι ο καλεσμένος αυτός θα ξαναβγεί στο κανάλι όταν παγώσει η κόλαση.

7. ΕΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΥΝΟΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ παρουσιάζουν πολλές φορές μέσα στη μέρα τις απόψεις των στελεχών του ενώ εάν θέλουν να το «θάψουν» εξαφανίζονται οι δηλώσεις τους για εβδομάδες. Το τελευταίο τρίμηνο, για παράδειγμα, βλέπουμε καθημερινά τα στελέχη του Λάος και σπανιότατα τα στελέχη του Σύριζα.

8. ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΝ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ σε κάποια θέματα και μηδαμινό ή καθόλου σε άλλα πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας και σημασίας. Για παράδειγμα μπορεί να ακούμε καθημερινά το ίδιο (βαρετό) ρεπορτάζ για την ακρίβεια επί χρόνια αλλά να μην μαθαίνουμε ποτέ για ιδιαίτερα σημαντικά θέματα όπως η εξέλιξη της Εγνατίας οδού ή η συμφωνία με τους κινέζους για τον ΟΛΠ ή η εξάρθρωση μεγάλου δικτύου διακίνησης βαριών ναρκωτικών .

Μεταλλαγμένα Προϊόντα

Ο νέος κατάλογος με τα μεταλλαγμένα προϊόντα από την Greenpeace
Αλλαντικά :
ΑΝΑΝΙΑΔΗ

Γιαούρτια – Επιδόρπια:
Γιαούρτι After School Choco (ΦΑΓΕ), FruYo γιαούρτι με δημητριακά (ΦΑΓΕ), Nouvelle, (ΦΑΓΕ), Caramele (ΦΑΓΕ), Corn Flakes (Tasty)

Επεξεργασμένες ντομάτες:
Brava Ketchup (Med Foods)

Ζυμαρικά και σάλτσες ζυμαρικών:
La Mediterranea (Γιουριμάκ), Pasta Italia (Γιουριμάκ), Μάκβελ Ζυμαρικά (Γιουριμάκ), Τορτελίνια (ΑΒΕΖ)

Κονσέρβες:
Παλίρροια Βοδινό με αρακά (Παλίρροια), Παλίρροια Γίγαντες γιαχνί (Παλίρροια), Παλίρροια Ντολμαδάκια Γιαλαντζί (Παλίρροια), Παλίρροια Σπετζοφάι (Παλίρροια)

Σπορέλαια – Μαργαρίνες:
Corolla (Κορέ), Standard Σπορέλαια (Standard), Union Σογιέλαιο (Παπουτσάνης), Εύα (Ελληνικές Δημιουργίες), Μάνα Αραβοσιτέλαιο (Παπουτσάνης), Μάνα Βαμβακέλαιο (Παπουτσάνης), Σογιόλα (Κορέ)
Σορίνα (Ελληνικές Δημιουργίες), Το Λαμπερό (μύλοι Σόγιας)

Σαλάτες – Σάλτσες – Σούπες:
17 Delicatessen Farma (Olympus Foods), 17 Delicatessen Mustard Sauce (Olympus Foods), 17 Delicatessen Μελιτζανοσαλάτα (Olympus Foods), 17 Delicatessen Ρώσικη Σαλάτα (Olympus Foods), 17 Delicatessen Τυροσαλάτα (Olympus Foods), Brava Μουστάρδα (Med Foods), Chef Grec Τυροσαλάτα (Κούτρας), Chef Grec Ρώσικη Σαλάτα (Κούτρας), Chef Grec Ταραμοσαλάτα (Κούτρας), Chef Grec Τζατζίκι (Κούτρας), Delicia Μουστάρδα (Med Foods), BEM Μελιτζανοσαλάτα (BEM), BEM Ρώσικη Σαλάτα (BEM), BEM Ταραμοσαλάτα (BEM), BEM Τζατζίκι (BEM)

Σοκολάτες – Καραμέλες:
Oscar Σοκολάτες (Oscar)

Παγωτά:
ΑΓΝΟ

Τσιπς – Σνακς:
Cheetos (Tasty), Doritos (Tasty), Φουντούνια (Tasty), Lay ’s (Tasty), Pitsinia (Tasty), Ruffles (Tasty), Tasty Snacks (Tasty), Tsakiris Chips με αλάτι – πάπρικα (Τσακίρης), Tsakiris Chips με αλάτι – ρίγανη (Τσακίρης)

Ψωμί – Φρυγανιές:
Ferro Κριτσίνια με σκόρδο (Αθ. Οικ. Αρτοποιία), Ferro Κριτσίνια με σουσάμι (Αθ. Οικ. Αρτοποιία)

Το όλο κείμενο μαζί και με τις χρωστικές ουσίες Ε μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ

16 Ιστορικές φωτογραφίες

Η περίφημη φωτογραφία του Ernesto ‘Che’ Guevara

Ο ‘Τσε’ που περιγράφεται σαν ο ‘αντάρτης ήρωας’ εμφανίζεται με μαύρο μπερέ να κοιτάζει στο βάθος σε μια φωτογραφία του Alberto Korda στις 5 Μαρτίου του 60. Ο Τσε Γκουεβάρα, 31 χρονών τότε, παρευρισκόταν σε μία κηδεία των θυμάτων από έκρηξη στο Coubre. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε 7 χρόνια αργότερα.
Το ινστιτούτο τέχνης του Μέρυλαντ (ΗΠΑ) την ονόμασε «την πιο διάσημη φωτογραφία και γραφική εικόνα του 20ού αιώνα. Πράγματι, η φωτογραφία αυτή κυκλοφόρησε πολλές φορές στον κόσμο και θεωρείται σαν ένα από τα 10 καλύτερα πορτρέτα όλων των εποχών.
Είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο της εξέγερσης για τις ανθρώπινες αξίες ενάντια στην κοινωνική αδικία.


Η αγωνία της Omayra

Η Omayra Sanchez ήταν ένα κοριτσάκι που πέθανε κατά τη διάρκεια της έκρηξης του ηφαιστείου Nevado del Ruiz, η οποία κατέστρεψε την πόλη της Armero στην Κολομβία, το 1985. Η Omayra είχε κολλήσει για τρεις μέρες στη λάσπη, το νερό, τα πτώματα των συγγενών και των συντριμμιών από το σπίτι της. Ήταν 13 ετών.
Οι διασώστες διαπίστωσαν ότι ήταν αδύνατο να τη σώσουν, γιατί θα έπρεπε να της ακρωτηριάσουν τα πόδια. Η άλλη επιλογή ήταν να χρησιμοποιήσουν μια αντλία-τουρμπίνα για να απορροφήσουν την κολλώδη λάσπη. Η μόνη διαθέσιμη αντλία ήταν πολύ μακριά και σε άλλη χρήση.
Η Omayra ήταν δυνατή μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της. Σύμφωνα με τους διασώστες και τους δημοσιογράφους που ήταν μαζί της για τρεις ημέρες, σκεφτόταν την επιστροφή της στο σχολείο και το πέρασμα εξετάσεις της. Χάρη στον φωτογράφο Frank Fournier, η εικόνα της Omayra ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο εκθέτοντας την αδιαφορία της Κολομβιανής κυβέρνησης στους απλούς, άπορους Κολομβιανούς (η οποία αδιαφορία δεν έχει αλλάξει πολύ μέχρι σήμερα).
Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε λίγους μήνες μετά που πέθανε η νεαρή κοπέλα. Πολλοί βλέπουν αυτή την εικόνα του 1985 ως την αρχή αυτού που σήμερα αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση της αγωνίας.


Θάνατος στην πόρτα του παράδεισου

Μια φωτογραφία που τραβήχτηκε από τον Ισπανό φωτογράφο και τιμημένο με βραβείο Πούλιτζερ Javier Bauluz.
Δείχνει δύο ισπανούς τουρίστες σε μια παραλία να κοιτάζουν το άψυχο σώμα ενός λαθρομετανάστη.
Η εικόνα ήταν μέρος μιας έκθεσης σχετικά με την είσοδο παράνομων μεταναστών μέσω των ακτών της Δυτικής Ευρώπης.
Καταγγέλλει την αδιαφορία των πολιτών για τις τραγωδίες των άλλων. Μετά τη δημοσίευσή της στην La Vanguardia και στους New York Times, κριτικές και σχόλια κατάκλυσαν την Ισπανία.


Η μικρή κοπέλα από το Βιετνάμ

Στις 8 Ιουνίου του 1972, ένα μαχητικό αεροσκάφος των ΗΠΑ βομβάρδισε τον πληθυσμό του Trang Bang στο Βιετνάμ με ναπάλμ. Η Kim Phuc ήταν εκεί με την οικογένειά της. Με τα ρούχα της να καίγονται, το εννιάχρονο κορίτσι έτρεξε μακριά, μαζί με άλλα παιδιά. Σε κάποια στιγμή, τα ρούχα της κάηκαν. Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε εκείνη τη στιγμή από τον διάσημο φωτογράφο Nick Ut.
Η Kim έμεινε στο νοσοκομείο 14 μήνες. Υποβλήθηκε σε 17 εγχειρήσεις για την παραγωγή μοσχευμάτων δέρματος. Όποιος βλέπει αυτή τη φωτογραφία μπορεί να δει την ένταση της απελπισίας και του ανθρώπινου πόνου που δημιουργείται από τους πολέμους (που ακόμα μαίνονται στο Αφγανιστάν, την Τσετσενία, την Κολομβία, το Κονγκό, το Ιράκ, την κατεχόμενη Παλαιστίνη και τη Σομαλία), ιδιαίτερα τις επιπτώσεις στα παιδιά και τις γυναίκες.
Σήμερα, η Pham Thi Kim Phuc, το μικρό κορίτσι στη φωτογραφία, είναι παντρεμένη με δύο παιδιά. Ζει στον Καναδά, όπου προεδρεύει στο ίδρυμα Kim Phuc του οποίου αποστολή είναι να βοηθήσει τα παιδιά θύματα του πολέμου. Είναι επίσης πρέσβειρα της UNESCO.


Εκτέλεση στην Σαϊγκόν

«Ο συνταγματάρχης σκότωσε τον κρατούμενο. Εγώ σκότωσα τον συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μου μηχανή», είπε ο Eddie Adams, ο φωτογράφος του πολέμου που τράβηξε αυτό το στιγμιότυπο.
Η φωτογραφία δείχνει την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αντάρτη Βιετκόνγκ στις 1 Φεβρουαρίου 1968 από τον επικεφαλής της αστυνομίας της Saigon. Τα χέρια του Βιετκόνγκ ήταν δεμένα πίσω από την πλάτη του όταν πυροβολήθηκε από κοντινή απόσταση.
Ο Adams, ο οποίος ήταν ανταποκριτής σε 13 πολέμους, κέρδισε ένα Βραβείο Πούλιτζερ για αυτή την εικόνα. Επηρεάσθηκε τόσο συναισθηματικά από το γεγονός, που άλλαξε επάγγελμα


Η Αφγανή κοπέλα

Η Gharbat Gula φωτογραφήθηκε όταν ήταν 12 από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984, στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Το πορτρέτο της ήταν εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985, λόγω του εκφραστικού προσώπου της με τα πράσινα μάτια. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, κανείς δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού.
Ο φωτογράφος πέρασε 17 χρόνια ψάχνοντας για το κορίτσι. Έκανε πολλά ταξίδια στην περιοχή μέχρι που, τον Ιανουάριο του 2002, την βρήκε. Ήταν 30 ετών παντρεμένη γυναίκα με τρία παιδιά. Τελικά ανακάλυψε το όνομά της. Η Gharbat Gula επέστρεψε στο Αφγανιστάν το 1992, όπου ζει σε ένα απομακρυσμένο χωριό.
Κανείς δεν την φωτογράφησε ποτέ πριν τον McCurry και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο. Η ταυτότητα της γυναίκας επιβεβαιώθηκε κατά 99,9% μέσω της τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου που χρησιμοποιείται από το FBI και κυρίως από την σύγκριση τις ίριδας των ματιών στις δύο φωτογραφίες.


Ένα φιλί στην Times Square

Η «Αποχαιρετήστε τον πόλεμο» φωτογραφία, τραβήχτηκε από τον Victor Jorgensen στην Times Square της Νέας Υόρκης, στις 14 Αυγούστου 1945. Μπορούμε να δούμε έναν Αμερικανό ναύτη να φιλάει με πάθος μια νοσοκόμα. Αντίθετα με αυτό που πιστεύουν πολλοί, τα δύο αυτά άτομα δεν γνωριζόταν μεταξύ τους αλλά ήταν περαστικοί και απλώς συναντήθηκαν εκεί πέρα .
Η φωτογραφία, η εικόνα, δείχνει την αντανάκλαση του ενθουσιασμού και του πάθους της επιστροφής στην πατρίδα (στο σπιτι) μετά από μια μακρά απουσία, και η χαρά που κυριαρχεί στο τέλος του πολέμου .


Ο άγνωστος επαναστάτης

Ο «Άγνωστος επαναστάτης» ήταν το παρατσούκλι που δόθηκε στον ανώνυμο άνδρα που έγινε διεθνώς γνωστός για την φωτογραφία του μπροστά σε μία φάλαγγα αρμάτων μάχης κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στην πλατεία Τιενανμέν το 1989 στην Κίνα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Jeff Widener. Ο άνθρωπος φαίνεται να σταματάει την προέλαση των αρμάτων και η εικόνα του κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο.
Στην Κίνα, η εικόνα χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση ως ένα σύμβολο της συμπόνιας των στρατιωτών του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού για τον κινεζικό λαό και την επιθυμία τους να τον προστατεύσει.
Παρά τις διαταγές να προχωρήσει, ο οδηγός του άρματος αρνήθηκε να το πράξει.


Σιωπηλή διαμαρτυρία

Ο Thich Quang Duc γεννήθηκε το 1897. Ήταν ένας Βιετναμέζος βουδιστής μοναχός (ονομάζεται επίσης και bonze) που αυτοπυρπολήθηκε σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στη Σαϊγκόν στις 11 Ιουνίου, 1963. Η θυσία του - που επαναλήφθηκε από άλλους μοναχούς - έμεινε αξέχαστη. Παρών στο συμβάν ήταν ο David Halberstam. Καθώς το σώμα του μοναχού καιγόταν, αυτός έμεινε ακίνητος. Δεν έκλαψε. Δεν έβγαλε καν έναν ήχο .
Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια τον τρόπο που η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ χρησιμοποιούσε τον Βουδισμό για να επιτύχει τους στόχους της. Μετά το θάνατό του, το σώμα του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της καύσης της σωρού του, η καρδιά του παρέμεινε απείραχτη. Ο Thich θεωρήθηκε άγιος και η καρδιά του φυλάσσεται ως λείψανο στην Κεντρική Τράπεζα του Βιετνάμ.
Αυτή είναι η έννοια της λέξης «αυτοθυσία», την οποία, σε αντίθεση με τι σκέφτονται οι άνθρωποι, δεν διαπράττει κάποιος σαν αυτοκτονία, αλλά σαν θυσία του εαυτού του για μια πολιτική διαμαρτυρία.


Προς τον θάνατο

Ο λαμπρός φωτογράφος Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία τραβηγμένη σε ένα μικρό χωριό στο Σουδάν στην περιοχή της Ayod.
Η φωτογραφία γύρισε όλο τον κόσμο. Δείχνει ένα απελπισμένο κοριτσάκι, τελείως αδυνατισμένο, ξαπλωμένο στο χώμα, εξαντλημένο από την πείνα και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος, η μαύρη σιλουέτα ενός γύπα να παρακολουθεί και να περιμένει το θάνατό του.
Τέσσερις μήνες αργότερα, συγκλονισμένος από την ενοχή και κάτω από την ισχυρή εξάρτηση από τα ναρκωτικά, ο Kevin Carter αυτοκτόνησε.
Η ένδεια που παρουσιάζεται στη φωτογραφία είναι το άμεσο αποτέλεσμα της συνεχούς ανάμιξης των δυτικών ξένων δυνάμεων στο Σουδάν για να αρπάξουν τα πλούτη του. Ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος και της αναποτελεσματικότητας και της διαφθοράς της τοπικής αυτοδιοίκησης, Οι Σουδανοί πεθαίνουν από την πείνα σε μια χώρα που θεωρείται ως η πιο πλούσια στην Αφρική από την άποψη της γεωργίας.


Η μοιραία πτώση

Ο «άντρας που πέφτει» είναι ο τίτλος μιας φωτογραφίας που τράβηξε ο Richard Drew στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, κατά τη διάρκεια των επιθέσεων στους δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη 9:41:15 το πρωί. Στην εικόνα βλέπουμε έναν άνθρωπο που πέφτει από τους πύργους. Το να πηδήξει, γι’ αυτόν, ήταν μάλλον η επιλογή του σε έναν γρήγορο και βίαιο αντί ενός αργού θανάτου από εγκαύματα και ασφυξία.
Η δημοσίευση αυτής της φωτογραφίας αμέσως μετά τις επιθέσεις εξόργισε ορισμένα τμήματα του αμερικανικού κοινού. Τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης αρνήθηκαν να συμπεριλάβουν αυτήν την εικόνα στις ειδήσεις τους, προτιμώντας να δείξουν φωτογραφίες που απεικονίζουν πράξεις ηρωισμού και θυσίας. Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να ανακαλύψουν την ταυτότητα αυτού του ανθρώπου.
Η φωτογραφία δείχνει το πόσο αδύναμος και εύθραυστος είναι ο άνθρωπος.


Ο τραυματισμένος στρατιώτης

Κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης στο Puerto Cabello της Βενεζουέλας, το 1962 - ένα επεισόδιο γνωστό ως Porteñazo - η δικτατορική κυβέρνηση κατέστειλε βίαια τους αντάρτες.
Η εικόνα δείχνει τον εφημέριο Luis Maria Padilla να κρατάει έναν πληγωμένο στρατιώτη στην αγκαλιά του. Ενώ ο ιερέας προσπαθούσε να τον σηκώσει ο στρατιώτης μετά βίας θα μπορούσε να πει «πάτερ βοήθησέ με» πριν ξαναπυροβοληθεί.
Αυτή η φωτογραφία γύρισε όλο τον κόσμο και πήρε μόνη της το βραβείο Πούλιτζερ φωτογραφίας παγκόσμιου τύπου.
Ο τραγικός θάνατος αυτού του άτυχου στρατιώτη αποδεικνύει ότι οι στρατιώτες της κυβέρνησης (και οι αντάρτες επίσης) πληρώνουν πάντα το βαρύ τίμημα. Όχι η άρχουσα τάξη.


Ο αγώνας των ακτημόνων γεωργών

Αυτή η φωτογραφία από τον Luiz Vasconcelos κέρδισε ένα βραβείο στα ατομικά του World Press Photo στην κατηγορία Γενικά Νέα, το 2009.
Δείχνει μια γυναίκα με το παιδί της να προσπαθεί να αντισταθεί στο διώξιμο από την αστυνομία στα περίχωρα του Μανάους της Βραζιλίας του Αμαζονίου. Απεικονίζει τον αγώνα των ακτημόνων ινδιάνων αγροτών ενάντια στους λευκούς γαιοκτήμονες.
Είναι τρομακτικό να δείτε την εικόνα και να σκεφτείτε την οικογένεια και τα παιδιά.


Κάτω απ’ τις δαγκάνες της μπουλντόζας

Η Rachel Corrie Aliene ήταν μία Αμερικανίδα μέλος του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης (ISM). Γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1979, και δολοφονήθηκε στις 16 Μάρτη του 2003. Τσακίστηκε μέχρι θανάτου στη Λωρίδα της Γάζας από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού, ενώ ήταν γονατιστή μπροστά στο σπίτι ενός Παλαιστίνιου, λειτουργώντας σαν ανθρώπινη ασπίδα, σε μια προσπάθεια να προλάβει την κατεδάφιση του σπιτιού από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής.
Οι φωτογραφίες την απεικονίζουν πριν και μετά την εν ψυχρώ δολοφονία της. Ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού κατοχής δήλωσε ότι ο θάνατος οφείλεται στην περιορισμένη οπτική γωνία του οδηγού της μπουλντόζας Caterpillar D9, ενώ αυτόπτες μάρτυρες του Διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης δήλωσαν ότι «δεν υπήρχε τίποτα που να εμποδίζει την ορατότητα του οδηγού».
Φοιτήτρια στο Evergreen State College, η Ρέιτσελ είχε πάρει ένα έτος αναβολή σπουδών και ταξίδεψε στη Λωρίδα της Γάζας για να κατανοήσει την αλήθεια της ισραηλο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, η οποία συχνά καλύπτονταν. Αυτή η νεαρή 24χρονη μάρτυρας αποδεικνύει ότι τα φυσικά ανυπότακτα πνεύματα του απλού αμερικανικού λαού ενάντια στις δυνάμεις του κακού είναι ζωντανά και παρόντα.


Ο πιτσιρικάς που τα βάζει με το τανκ

Ένας Παλαιστίνιος πιτσιρικάς αντιμετωπίζει ένα ισραηλινό άρμα μάχης του στρατού κατοχής στην Παλαιστίνη - φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε στη δεκαετία του 1990 στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη από άγνωστο φωτογράφο.
Αυτή η φωτογραφία δείχνει την άγρια αντίσταση ενός ολόκληρου πληθυσμού που στερείται υποστήριξης, που αντιμετωπίζει μια βάρβαρη κατοχή της χώρας του. Λέγεται ότι η Παλαιστίνη είναι ίσως η μοναδική χώρα στον 21ο αιώνα που εξακολουθεί άμεσα να εποικείται. Ως εκ τούτου, έχει γίνει η μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή στον κόσμο από τότε που καταλήφθηκε από τους Ισραηλινούς εποίκους το 1948


Η τελευταία φωτογραφία

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν στο Θεό, άλλοι όχι, αλλά πρέπει να σκεφτούμε και να ξανασκεφτούμε πόσο μικροί είμαστε μπροστά στις δυνάμεις της φύσης.
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στις ακτές του νησιού Σουμάτρα της Ινδονησίας κατά τη διάρκεια του καταστρεπτικού τσουνάμι, με κύματα να μετριούνται μέχρι και 20μ. ύψος.
Η εικόνα βρέθηκε ενάμιση μήνα αργότερα σε μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή.
Όποιος τράβηξε αυτή την φωτογραφία, χωρίς αμφιβολία, έπαψε να ζει μερικά δευτερόλεπτα μετά το πάτημα του κουμπιού της μικρής μηχανής του. !!

Τι σημαίνουν οι φράσεις 2/2

Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του
Οι φόροι πριν από τον 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε, όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους φόρους, υπήρξε και ένας τον οποίον πλήρωνα όσοι είχαν μακρυά…μαλλιά!
Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά:
«Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Έκτος της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων καί άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτω βαρείς καθ’ εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους καί αφόρητους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων (ραγιάς=υπόδουλος εκ της τουρκικής λέξεως “raya”) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην».
Από τον τελευταίο αυτόν φόρο, έμεινε παροιμιώδης η φράση «Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του», την οποία λέμε σήμερα για κάτι που πληρώνουμε πολύ ακριβά.

Σιγά τον πολυέλαιο!
Βρισκόμαστε στα χρόνια του Όθωνα. Ο Βαυαρός βασιλιάς, που ντυνόταν με φουστανέλες και φέσι και στις πιο επίσημες εμφανίσεις του, μαζί με τη βασίλισσα Αμαλία οργάνωναν συχνά γιορτές στ’ Ανάκτορα. Η πιο διαλεχτή κοινωνία εκείνον τον καιρό ήταν, βέβαια, οι επιζώντες και οι απόγονοι των αγωνιστών του ‘21, μαζί με τους ξένους αυλικούς, που ήρθαν στην Ελλάδα, συνοδεύοντας τον Όθωνα. Το ότι στους απλούς αυτούς ανθρώπους ήταν άγνωστη η δυτική εθιμοτυπία, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δε μείωνε καθόλου τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά των συγκεντρώσεων ούτε την οικειότητα με τους ξένους αξιωματικούς, που ήταν πάντα θαυμαστές κάθε ελληνικής εκδήλωσης.
Το κέφι, λοιπόν, έφθανε πολύ γρήγορα στο κατακόρυφο με τους ελληνικούς χορούς, που με ζήλο προσπαθούσαν να μάθουν και οι ξένοι. Κι εδώ ακριβώς είναι το σημείο που μας ενδιαφέρει. Οι γερολεβέντες παλιοί πολεμιστές, στον ενθουσιασμό τους, τραβούσαν κι άδειαζαν προς το ταβάνι τα κουμπούρια τους. Κι ακόμα σε καμιά «γυροβολιά», όταν το απαιτούσε η φιγούρα του χορού, έβγαζαν και το τσαρούχι, εκσφενδονίζοντάς το προς τα πάνω.
Αλλά τις αίθουσες των Ανακτόρων τις φώτιζαν κρυστάλλινοι πολυέλαιοι και κηροστάτες. Στο κρίσιμο, λοιπόν, αυτό σημείο, ακουγόταν ψιθυριστά και με τη συνοδεία ενός ευγενικού χαμόγελου, φιλική «παραίνεση» κάποιου γνωστού των Ανακτόρων προς τον ενθουσιώδη χορευτή: «Σιγά τον πολυέλαιον!».
Μια δεύτερη εκδοχή δίνει την εξής προέλευση: Σε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες της πατρίδας μας, επικρατεί ακόμα και σήμερα η συνήθεια, στις μεγάλες γιορτές και συγκεκριμένα κατά τη δοξολογία, αφού ανάψει ο καντηλανάφτης τους πολυέλαιους, να τους κινεί, τον ένα από την Ανατολή στη Δύση και τον άλλο από Βορρά προς Νότο, έτσι που να σχηματίζεται το σημείο του Σταυρού. Έτσι παρουσιάζεται με περισσότερη λαμπρότητα ο διάκοσμος της εκκλησίας. Αν, όμως, η κίνηση δεν ήταν ομαλή και κινδύνευαν να σβήσουν τα φώτα, του έλεγαν: «Σιγά τον πολυέλαιο, να μη σβήσουν τα φώτα».
Κατ’ άλλους, η λέξη πολυέλαιος γράφεται με έψιλον και όχι με άλφα γιώτα, γιατί τον πολυέλαιο τον ανάβουν στην εκκλησία, όταν ψάλλεται ο ψαλμός του Δαυίδ, ο γνωστός ως «πολυέλεος», που τα εδάφια του έχουν σαν επωδό το «ότι εις τον αιώνα, το έλεος αυτού».
Η φράση αυτή έμεινε μέχρι σήμερα, με απαξιωτική έννοια όμως. Την λέμε δηλαδή όταν θέλουμε να υποβαθμίσουμε και να απαξιώσουμε κάτι, που δεν θεωρούμε τόσο σημαντικό, όσο παρουσιάζεται.

Τον έπιασαν στα πράσα
Μόλις η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, κάποιος Θεόδωρος Καρράς έφτιαξε μια συμμορία κακοποιών, που ρήμαζαν τα σπίτια και τα μαγαζιά. Η αστυνομία τούς κυνηγούσε να τους πιάσει, μα ποτέ δεν το κατόρθωνε. Ο Καρράς είχε γίνει αληθινό φόβητρο των κατοίκων. Την εποχή εκείνη στην Κολοκυνθού των Αθηνών κατοικούσε ο παπά-Μελέτης, που έλεγαν ότι είχε φλουριά με το τσουβάλι.
Αν και περασμένης ηλικίας, η καταπληκτική του δύναμη έκανε εντύπωση σε όλους. Το σπιτάκι που έμενε, ήταν τριγυρισμένο με περιβόλι από πράσα. Μια νύχτα ο παπάς πετάχτηκε οπό τον ύπνο του. Του φάνηκε πως είδε στο περιβόλι του κάποια σκιά, που κινούταν ύποπτα μέσο στα πράσα. Άφοβος καθώς ήταν, πήγε προς τα κει και μ’ ένα πήδημα γράπωσε από τον σβέρκο -ποιον άλλον;- τον περίφημο Καρρά, που τον παρέδωσε στην αστυνομία. Ο κακοποιός ομολόγησε γρήγορα τους συνεργάτες του, που πιάστηκαν κι αυτοί.
Απ’ αυτό το γεγονός προέκυψε και η φράση «τον έπιασαν στα πράσα», που σημαίνει επ’ αυτοφόρω σύλληψη.

Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου
Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, οφείλεται σε έναν Κρητικό, που ονομάζονταν Παντελής Αστραπογιαννάκης.
Όταν οι Ενετοί κυρίευσαν τη Μεγαλόνησο, αυτός πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συμπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους.
Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στους νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη.
Με το σήμερα, όμως, και με το αύριο, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση του νησιού αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε.
Οι Κρητικοί άρχισαν ν’ απελπίζονται. Μα ο Αστραπογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, το ασύγκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν: «Ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μoυ!».
Έτσι προέκυψε και η αντίστοιχη παροιμιώδης φράση, η οποία υποδηλώνει μια κατάσταση, συνήθως ανεπιθύμητη, η οποία παραμένει αμετάβλητη.

Απ’ έξω κι ανακατωτά (απ’ την καλή και την ανάποδη)
Τον Σεπτέμβριο του 1155, σ’ ένα μοναστήρι της Κωνσταντινούπολης συνέβησαν τέτοια έκτροπα, που ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Εμμανουήλ Κομνηνός, διέταξε να τιμωρηθούν όλοι με τις πιο βαριές ποινές εκείνης της εποχής. Έτσι, πολλοί τυφλώθηκαν, άλλοι εξορίστηκαν και άλλοι ρίχτηκαν στα φοβερά κελιά των φυλακών του Επταπυργίου. Οι τελευταίοι, πέραν του εγκλεισμού τους στην φυλακή, είχαν υποβληθεί και σε μια επιπλέον πρωτότυπη τιμωρία-μαρτύριο: Κάθε μέρα, ήταν υποχρεωμένοι να προσεύχονται και να ψάλλουν, φωναχτά, είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο!
Οι φύλακες δεν τους άφηναν να πάρουν ανάσα και ουαί κι αλίμονο αν οι τιμωρημένοι σταματούσαν τις προσευχές και τους ψαλμούς, έστω και για ένα λεπτό. Οι προσευχές διαβάζονταν μέσα από μεγάλα και χοντρά εκκλησιαστικά βιβλία. Όταν οι προσευχές τελείωναν, αντί οι φυλακισμένοι να αρχίσουν το βιβλίο από την αρχή, ήταν υποχρεωμένοι να τις διαβάσουν απ’ το τέλος προς την αρχή. Δηλαδή ανάποδα.
Απ’ αυτό το περίεργο γεγονός προέκυψαν και οι παροιμιώδεις φράσεις «του τα ‘ψαλα απ’ την καλή και την ανάποδη» και «τα έμαθα απ’ έξω κι ανακατωτά»*, που σημαίνει σήμερα «γνωρίζω κάτι πολύ καλά», γιατί οι τιμωρημένοι έφτασαν στο σημείο από τις πολλές φορές που έλεγαν τις προσευχές, να τις μαθαίνουν από έξω κι ανακατωτά.
* Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, η φράση «τα έμαθα απ’ έξω κι ανακατωτά», προέρχεται από την εκπαιδευτική διδασκαλία στα σχολεία του Βυζαντίου: Οι δάσκαλοι για να διαπιστώσουν αν οι μαθητές γνώριζαν καλά το αλφάβητο απ’ έξω και δεν το «παπαγάλιζαν» απλά, τους έδειχναν τα γράμματα ανακατεμένα και τους ζητούσαν να τα πουν.

Tης πουτάνας το κάγκελο
Με την φράση «της πουτάνας το κάγκελο», εννοούμε έναν μεγάλο συνωστισμό, κοσμοσυρροή, φασαρία και κατά περίπτωση και ταλαιπωρία. Είναι συνώνυμη του «έγινε χαμός».
Η προέλευση της φράσης, ανάγεται στην περίοδο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ερχόντουσαν αρκετά συχνά, συμμαχικά πολεμικά πλοία και αγκυροβολούσαν ανοιχτά από την παραλία του Νέου Φαλήρου (κάτι που συνέβαινε και μετά τη λήξη του).
Ο ερχομός των στόλων ήταν «δώρο Θεού» για τις «κοινές» γυναίκες, οι οποίες μαθαίνοντας τον ερχομό τους μαζευόντουσαν στην ξύλινη εξέδρα του Φαλήρου, και μάλιστα στα κάγκελα της δεξιάς πλευράς (προς τον εξερχόμενο) που έβλεπαν προς την Ακρόπολη, στα οποία και ανέμεναν τους επίδοξους πελάτες τους (δηλαδή τους ναύτες). Εκεί, η κάθε πόρνη είχε και το δικό της κάγκελο, πάνω στο οποίο ακουμπούσε και έγραφε το όνομά της, έως που να έρθουν οι ναύτες. Οι γονείς που τύχαινε να βρίσκονται εκεί με τα παιδιά τους, απέτρεπαν την οποιαδήποτε παραμονή εκεί χαρακτηρίζοντας το χώρο ως «της πουτάνας το κάγκελο». Από αυτό το γεγονός έμεινε η παροιμιώδης φράση «της πουτάνας το κάγκελο».
Σατιρικά, η φράση αναφέρεται και σε αρχαΐζουσα γλώσσα ως «της επί χρήμασιν εκδιδομένης το σιδηρούν κιγκλίδωμα», ενώ η οικονομική πνοή που έφερναν οι συμμαχικοί στόλοι στην Τρούμπα και στα «μαγαζιά με γυναίκες» του Πειραιά, αποτέλεσε θέμα της γνωστής παλιάς ελληνικής ταινίας «Καλώς ήρθε το δολάριο».

Αλλουνού παπά ευαγγέλιο
Αυτή τη φράση την παίρνουμε από μια Κεφαλλονίτικη ιστορία.
Κάποιος παπάς σε ένα χωριουδάκι της Κεφαλλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σ’ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για πολύν καιρό.
Ο παπάς όμως, στο δικό του ευαγγέλιο, μια και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημάδια κι έτσι κατάφερνε να το λέει.
Εδώ όμως, στο ξένο ευαγγέλιο, δεν υπήρχαν τα σημάδια, γιατί ο παπάς αυτού του χωριού δεν τα είχε ανάγκη, μια και ήταν μορφωμένος.
Άρχισε, λοιπόν, ο καλός μας να λέει το ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου.
Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα του φώναξε, «Τί μας ψέλνεις εκεί παπά; Αυτό δεν είναι το σημερινό ευαγγέλιο!…».
«Εμ, τι να κάνω;», απάντησε αυτός, που κατάλαβε το λάθος του και προσπάθησε να το «μπαλώσει» όπως όπως.
«Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο…».
Από τότε έμεινε αυτή η παροιμιώδης φράση, με την οποία εννοούμε ότι κάτι είναι άσχετο με κάτι άλλο, ή ότι κάποιος είναι αναρμόδιος για κάποιο θέμα.

Τι σημαίνουν οι φράσεις 1/2

Του μπήκαν ψύλλοι στ’ αφτιά
Οι Βυζαντινοί ήταν άφταστοι στο να εφευρίσκουν πρωτότυπες τιμωρίες. Όταν έπιαναν κάποιον να κρυφακούει, του έριχναν ζεματιστό λάδι στ’ αφτιά και τον κούφαιναν. Για τους «ωτακουστές» -όπως τους έλεγαν τότε αυτούς- ο αυτοκράτορας lουλιανός αισθανόταν φοβερή απέχθεια. Μπορούσε να συγχωρέσει έναν προδότη, αλλά έναν «ωτακουστή» ποτέ. Ο ίδιος έγραψε έναν ειδικό νόμο γι’ αυτούς, ζητώντας να τιμωρούνται με μαρτυρικό θάνατο. Μα όταν τον έστειλε στη Σύγκλητο, για να τον εγκρίνει, εκείνη τον απέρριψε, γιατί θεώρησε ότι το αμάρτημα του «ωτακουστή» δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Είπαν δηλαδή -οι Συγκλητικοί- ότι η περιέργεια είναι φυσική στον άνθρωπο και ότι αυτός που κρυφακούει, είναι, απλώς, περίεργος. Μπορεί να κάνει την κακή αυτή πράξη, αλλά χωρίς να το θέλει. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να καταργήσουν και το καυτό λάδι και ζήτησαν να τους επιβάλλεται μικρότερη ποινή. Ο lουλιανός θύμωσε, μα δέχτηκε να αλλάξουν το σύστημα της τιμωρίας με κάτι άλλο που, ενώ στην αρχή φάνηκε αστείο, όταν μπήκε σε εφαρμογή, αποδείχθηκε πως ήταν αφάνταστα τρομερό. Έβαζαν δηλαδή στ’ αφτιά του ωτακουστή… ψύλλους! Τα ενοχλητικά ζωύφια, έμπαιναν βαθιά στο λαβύρινθο του αφτιού κι άρχιζαν να χοροπηδούν, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο. Φυσικά, ο δυστυχισμένος που δοκίμαζε αυτή την τιμωρία, έφτανε πολλές φορές να τρελαθεί.
Από τότε, ωστόσο, έμεινε η φράση «του μπήκαν ψύλλοι στ’ αφτιά», που σήμερα έφτασε να σημαίνει, ότι μου μπαίνουν υποψίες στο μυαλό για κάτι.

Αλά μπουρνέζικα
Όταν μας μιλάει κάποιος και θέλουμε να του πούμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι μας λέει, τότε του λέμε πως μιλάει…αλά μποuρνέζικα.
Πολλοί νομίζουν, πως είναι μια λέξη (αλαμπουρνέζικα). Είναι όμως δύο. Όπως το «αλά γαλλικά».
Μπουρνέζικα, λοιπόν, είναι η γλώσσα που θα μιλούσαν σε κάποιο τόπο ή και θα μιλάνε ακόμα, γιατί ο τόπος αυτός πράγματι υπάρχει. Είναι σε μια περιοχή του Σουδάν, όπου ζει η φυλή Μπουρνού.
Η γλώσσα αυτή ήρθε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821, με την φυλή των Μπουρνού η οποία αποτελούσε τμήμα του εκστρατευτικού σώματος του Αιγύπτιου στρατηγού Ιμπραήμ.
Καθώς η αραβική γλώσσα είναι αρκετά δύσκολη και μάλιστα στις διαλέκτους της, σε μας τους Έλληνες, λοιπόν δίκαια, όσα θ’ ακούγαμε από αυτούς, θα φαίνονταν «αλά μπουρνέζικα», δηλαδή ακατανόητα.

Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο
Την λίμνη των Ιωαννίνων ανέκαθεν τη δούλευαν οι ψαράδες της περιοχής για τα νόστιμα ψάρια της (σήμερα τα πιο πολλά χρήματα τούς τα δίνουν οι βάτραχοι της λίμνης, γιατί τους εξάγουν στο εξωτερικό). Στην εποχή, όμως, που κυβερνούσε τα Γιάννενα ο Αλί Πασάς, είχε μπει φόρος ένα γρόσι στην κάθε οκά στα ψάρια και στα χέλια, που θα ψαρευόντουσαν μέσα στη λίμνη. Εκείνος που δε θα πλήρωνε, θα έχανε τα ψάρια του, που του τα έπαιρναν οι φοροεισπράκτορες του Αλί Πασά.
Αλλά φτωχοί καθώς ήταν όλοι τους, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μην πληρώσουν το φόρο, αλλά οι άνθρωποι του Αλί τους παρακολουθούσαν και τους έπαιρναν ό,τι είχαν όλη τη νύχτα τραβήξει. Ένας γερο-θυμόσοφος όμως ψαράς, βλέποντας το βίος του να καταστρέφεται και αντικρίζοντας τα ψάρια τους, που τα φόρτωναν οι στρατιώτες του Αλί Πασά, είπε: «Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο», για να μείνει από τότε και να λέγεται σήμερα όταν θέλουμε να καταδείξουμε είτε την ακόρεστη πείνα, είτε τον ανεκπλήρωτο πόθο, το απλησίαστο.

Κάποιος φούρνος θα γκρέμισε
Παλαιότερα, τα σπίτια ενός χωριού μετριόντουσαν με τους…φούρνους τους. Οι χωρικοί, δηλαδή, δεν έλεγαν ότι «το χωριό μου έχει τόσα σπίτια» αλλά «τόσους φούρνους», επειδή κάθε σπίτι είχε και το δικό του φούρνο, για να ψήνει το ψωμί του.
Είναι γνωστό και το ανέκδοτο του Κολοκοτρώνη με τον Άγγλο φιλέλληνα Κνόου. Ο τελευταίος, που μιλούσε αρκετά καλά τη γλώσσα μας και θαύμαζε το Γέρο για την τόλμη και την εξυπνάδα του, τον ρώτησε κάποτε, αν το χωριό που γεννήθηκε ήταν μεγάλο.
- Όχι και τόσο, αποκρίθηκε ο Κολοκοτρώνης. Δεν πιστεύω να έχει παραπάνω από εκατό φούρνους…
Ο Άγγλος, που δεν ήξερε ότι με το «φούρνος» εννοούσε «σπίτι», τον κοίταξε ξαφνιασμένος.
- Και δεν είσαι ευχαριστημένος, στρατηγέ; τον ρώτησε. Εμένα το δικό μου χωριό δεν έχει περισσότερους από δυο φούρνους!
- Βρε τον κακομοίρη! είπε τότε ο Κολοκοτρώνης. Και πώς ζεις σε τέτοια μοναξιά; Όταν λοιπόν στα χωριά αυτά πέθαινε κανένας νοικοκύρης, οι φίλοι του έλεγαν: «Ο φούρνος του μπάρμπα Νότη γκρέμισε», εννοώντας ότι με το θάνατο το αρχηγού της οικογένειας, το σπίτι του γκρέμιζε, χανόταν.
Από τη μεταφορική λοιπόν αυτή φράση, βγήκε η έκφραση «Κάποιος φούρνος γκρέμισε», ή «Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε» που τη λέμε σήμερα, άγνωστο γιατί, όταν μας επισκέπτεται κάποιος, που έχουμε να δούμε πολύ καιρό.

Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει
Ανάμεσα στα παλικάρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ξεχώριζε ένας Τριπολιτσιώτης, ο Γιάννης Θυμιούλας, που είχε καταπληκτικές διαστάσεις: Ήταν δυο μέτρα ψηλός, παχύς και πολύ δυνατός (λέγεται ότι με το ένα του χέρι μπορούσε να σηκώσει και άλογο).
Ο Θυμιούλας έτρωγε στην καθισιά του ολόκληρο αρνί, αλλά και πάλι σηκωνόταν πεινασμένος. Έπινε όμως και πολύ. Παρόλα αυτά ήταν εξαιρετικά ευκίνητος, δε λογάριαζε τον κίνδυνο κι όταν έβγαινε στο πεδίο της μάχης, ο εχθρός μόνο που τον έβλεπε, τρόμαζε στη θέα του. Πολλοί καπεταναίοι, μάλιστα, όταν ήθελαν να κάνουν καμιά τολμηρή επιχείρηση, ζητούσαν από τον Κολοκοτρώνη να τους τον…δανείσει!
Κάποτε ωστόσο, ο Θυμιούλας, μαζί με άλλους πέντε συντρόφους του, πολιορκήθηκαν στη σπηλιά ενός βουνού. Και η πολιορκία κράτησε κάπου τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό, είχαν τελειώσει τα λιγοστά τρόφιμα που είχαν μαζί τους οι αρματολοί και ο Θυμιούλας άρχισε να υποφέρει αφάνταστα. Στο τέλος, βλέποντας ότι θα πέθαινε από την πείνα, αποφάσισε να κάνει μια ηρωική εξόρμηση, που ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Άρπαξε το χαντζάρι του, βγήκε από τη σπηλιά και με απίστευτη ταχύτητα, άρχισε να τρέχει ανάμεσα στους πολιορκητές, χτυπώντας δεξιά και αριστερά. Ο εχθρός σάστισε, προκλήθηκε πανικός και τελικά τρόμαξε και το ‘βαλε στα πόδια. Έτσι, γλίτωσαν όλοι τους.
Ο Θυμιούλας κατέβηκε τότε σ’ ένα ελληνικό χωριό, έσφαξε τρία αρνιά και τα σούβλισε. Ύστερα παράγγειλε και του έφεραν ένα «εικοσάρικο» βαρελάκι κρασί κι έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι. Φυσικά, όποιος χριστιανός περνούσε από κει, τον φώναζε, για να τον κεράσει. Πάνω στην ώρα, έφτασε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ρώτησε να μάθει, τι συμβαίνει.
- Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει! απάντησε ο προεστός του χωριού. Όπως λένε, αυτή η φράση, αν και παλιότερη, έμεινε από αυτό το περιστατικό. Παραπλήσια είναι και η αρχαιότερη έκφραση: «Αυτός αυτόν αυλεί».

Βγήκε ασπροπρόσωπος
Ένας Οθωμανός στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, ήθελε να πάει στη Μέκκα, για να προσκυνήσει. Βρήκε, λοιπόν έναν συγχωριανό του Οθωμανό και του άφησε τα πενήντα του πρόβατα να τα προσέχει μέχρις ότου γυρίσει.
Την άλλη μέρα, όταν είχε κιόλας αναχωρήσει ο φίλος του για το μεγάλο ταξίδι της Μέκκας βρήκε την ευκαιρία και πούλησε τα πρόβατα, που του είχε αφήσει να τα φυλάει. Όταν με τον καιρό επέστρεψε ο γείτονάς του από τη Μέκκα, πήρε μια «τσανάκα» γιαούρτι και το πήγε στο φίλο του, για να τον καλωσορίσει και να του πει πως αυτό το γιαούρτι είναι, ότι έμεινε από τα πενήντα του πρόβατα.
Τούτο δε έγινε, όπως του είπε, γιατί έμαθε από άλλους συνταξιδιώτες του ότι είχε αρρωστήσει από πανώλη και αφού έδωσε τα μισά πρόβατα στους φτωχούς παρακάλεσε τον Αλλάχ να τον κάνει καλά. Τα δε άλλα μισά τα έδωσε προ ημερών στους φτωχούς, γιατί έμαθε ότι ο Αλλάχ τον έκανε καλά και γυρίζει πίσω στην πατρίδα.
Αλλά, όταν τον άκουσε να του λέει τα ψέματα αυτά, τόσο αγανάκτησε, που πήρε την «τσανάκα» με το γιαούρτι και του την πέταξε στα μούτρα, λέγοντάς του να ξεκουμπιστεί από το σπίτι του. Αυτός τότε, έφυγε απαθέστατα.
Όταν κάποιος άλλος συγχωριανός του τον ρώτησε που τον είδε βγαίνοντας από το σπίτι, γιατί είναι έτσι άσπρο το πρόσωπό του απάντησε: «Α, φίλε μου, όποιος δίνει καλό λογαριασμό, βγαίνει ασπροπρόσωπος».
Αυτή είναι μια από τις επικρατέστερες εκδοχές, απ’ την οποία έμεινε η φράση «βγήκε ασπροπρόσωπος», που την λέμε σήμερα, όταν κάποιος βγαίνει αλώβητος από μια δοκιμασία, μια δύσκολη περιπέτεια, ένα μπλέξιμο. Λέμε επίσης και «τον έβγαλε ασπροπρόσωπο», εννοώντας πως κάποιος δικαιώνει κάποιον άλλον που πίστεψε σ’ αυτόν.

Τα μυαλά σου και μια λίρα και του Μπογιατζή ο κόπανος
Την εποχή της Τουρκοκρατίας υπήρχε στην Αθήνα ένας Αλβανός φοροεισπράκτορας, που γύριζε στα διάφορα σπίτια των Χριστιανών και μάζευε τον καθιερωμένο κεφαλικό φόρο. Ονομαζόταν Κιουλάκ Βογιατζή. Ήταν δύο μέτρα περίπου ψηλός και το άγριο πρόσωπο του ήταν κατάμαυρο και βλογιοκομμένο. Οι Έλληνες, μόνο που τον έβλεπαν, τους κοβόταν η ανάσα.
Ο λόρδος Βύρωνας που τον γνώρισε από κοντά, γράφει ότι έμοιαζε σαν δαίμονας, που ξεπήδησε από την κόλαση κι ότι τα παιδιά πάθαιναν ίλιγγο τρόμου, όταν τον αντίκριζαν, ξαφνικά μπροστά τους.
Ο Κιουλάκ Βογιατζή κρατούσε πάντοτε στα χέρια του ένα κοντόχοντρο κόπανο και με αυτόν απειλούσε τους χριστιανούς. Έλεγε, δηλαδή ότι θα τους σπάσει το κεφάλι, αν δεν του έδιναν μια χρυσή λίρα ή δύο φλουριά, όπως απαιτούσε ο κεφαλικός φόρος κάθε έξι μήνες.
Ο Αλβανός, όμως αυτός ήταν τόσο κουτός, ώστε δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα διάφορα νομίσματα της εποχής εκείνης. Έτσι, πολλοί Έλληνες που δεν είχαν να πληρώσουν, του έδιναν μερικές μπρούτζινες δεκάρες, που τις γυάλιζαν προηγούμενα, για να φαίνονται χρυσές και τον ξαπόστελναν. Από τότε, λοιπόν, έμεινε η φράση «Τα μυαλά σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος», που τη λέμε συνήθως για τους ελαφρόμυαλους. Μπογιατζής δεν ήταν άλλος από τον Κιουλάκ Βογιατζή με τον κόπανό του.

Κυνηγητικός Σύλλογος Αμαρούσιου

Ο κυνηγετικός «συνδικαλισμός» στην Ελλάδα (και εκτός εισαγω¬γικών ο όρος) αποτελείται από περίπου 250 Κυνηγετικούς Συλ¬λόγους, 7 Ομοσπονδίες και, την κεφαλή όλων, την Κυνηγετική Συ¬νομοσπονδία.
Οι Σύλλογοι αποτελούν τη ρα¬χοκοκαλιά των Κυνηγετικών Ορ¬γανώσεων, µε τους μεγαλύτερους από αυτούς να έχουν πρωτεύο¬ντα ρόλο στα δρώμενα του χώρου. Όμως, πόσοι από αυτούς πλη¬ρούν τους καταστατικούς όρους λειτουργίας τους, πόσο συμμετέ¬χουν σε ενέργειες που στοχεύουν στην προάσπιση του κυνηγιού και εκπροσωπούν µε ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια προσδοκίες των µε¬λών τους; Η όποια απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα θα ήταν παρακινδυνευμένη.
Ο ιστορικός Κυνηγετικός Σύλ¬λογος Αμαρουσίου, για παράδειγ¬μα, ο οποίος σε αριθμό µελών είναι πρώτος ή δεύτερος, κινδύ¬νεψε το περασμένο καλοκαίρι µε... λουκέτο, κάτι που, εφόσον συνέ¬βαινε, θα προκαλούσε σοβαρούς τριγμούς στα κυνηγετικά θεμέλια. Αιτία για τη θλιβερή εικόνα του οι αμέτρητες καταστατικές παραβά¬σεις και παραλείψεις που συνέβη¬σαν τα τελευταία χρόνια, προκα-λώντας την οργή πολλών µελών του.
Μάλιστα, ορισμένες καταγγε¬λίες, δημοσιεύματα και σχόλια ανάγκασαν το Δασαρχείο Πεντέ¬λης να προτείνει την άρση συνερ¬γασίας του µε το συγκεκριμένο Σύλλογο, αυτό µε απλά λόγια ση¬μαίνει την παύση της λειτουργί-ας του. Η Περιφέρεια Δασών Ατ¬τικής προτίμησε τη μεσοβέζικη λύση καθαίρεσης του Διοικητικού Συμβουλίου (όσους δηλαδή είχαν απομείνει από τους παραιτηθέ¬ντες, που ακολούθησαν ο ένας τον άλλο στην έξοδο) και το διο-ρισμό προσωρινής διοίκησης µε εξάμηνη θητεία.
Της προσπάθειας ηγήθηκε μέ¬χρι σήμερα ο γράφων ως πρό¬εδρος. Σε συνεργασία µε τους αποδεχθέντες τον άχαρο ρόλο, δηλαδή επτά ακόμη µέλη και ο ταμίας, προσπαθήσαμε να επου¬λώσουμε τις ανοιχτές πληγές του Συλλόγου.
Τα όσα διαπιστώθηκαν μέχρι σήμερα, εφόσον δημοσιοποιη¬θούν, είναι βέβαιο ότι θα προ¬καλέσουν την οργή των πολλών χιλιάδων µελών του, την οποία, ωστόσο, δεν θα χαρακτήριζα δι¬καιολογημένη. Διότι η αποχή από τα δρώμενα, τουλάχιστον κατά τις αρχαιρεσίες, ήταν για αρκετά χρό¬νια ο κανόνας. Όμως, η συγκεκρι¬μένη αποχή, η αδιαφορία και η αποστροφή καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Δηλαδή, την εκλογή και επανεκλογή των ίδιων κουρασμένων ή και ακατάλληλων προ¬σώπων, μερικά από τα οποία συ¬νήθισαν να χρησιμοποιούν το Σύλλογο για να εξυπηρετούν τα προσωπικά οφέλη τους.
Φυσικά, στη συγκεκριμένη πε¬ρίπτωση δεν είναι άμοιροι ευ¬θυνών η δασική αρχή, η Ομο¬σπονδία Στερεάς Ελλάδος και η Συνομοσπονδία. Διότι, αν και υπήρξαν συνεχείς αρνητικές δια¬πιστώσεις, όλοι µε τον τρόπο τους τις παρέβλεψαν και δεν αντέδρα¬σαν, έστω και για λόγους αρχής ή δεοντολογίας. Συντεχνιακή κάλυ¬ψη, συνενοχή ή αδιαφορία;
Αναλυτικότερα θα αναφερθού¬με σ’ όλα αυτά σε προσεχές τεύ¬χος. Εκείνο που κρίνουμε σκόπι¬μο να σημειώσουμε τούτη την ώρα είναι η προσωπική (κι όχι µόνο) διαπίστωση ότι και το δικό µας καράβι γέρνει. Κι έχει πάρει απότομη κλίση και μάλιστα επι¬κίνδυνη. Απέναντι στο ενδεχόμε¬νο να τσακιστεί και να βυθιστεί, έχουμε την πολυτέλεια να παρα¬μένουμε απλοί θεατές;

Όλο το άρθρο του Πρόεδρου του Κυνηγητικού Συλλόγου Αμαρούσιου κ. Απ. Χρ. Αντωνάκης μπορείτε να το διαβάσετε από εδώ.

Να πω και την δικιά μου γνώμη

Καταρχάς ο Κυνηγητικός Σύλλογος Αμαρούσιου σας προσκαλεί την Κυριακή 10 Απριλίου μετά τις 10.00 το πρωί στο Δημαρχείο Αμαρουσίου ( βασ. Σοφίας 9, ) για Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας καθώς επίσης θα ακολουθήσουν και αρχαιρεσίες.
Η παρουσία σου είναι τιμή για μας καθώς απαραίτητη.

Μα γιατί είναι απαραίτητη ?

Γιατί απλά κάποιοι σύγχρονοι μνηστήρες των Βορείων Προαστίων (αφού δεν κατάφεραν να κρατήσουν ανοιχτό τον Σύλλογο τους!!!!!!!!...? ) αποφάσισαν με πλάγιους τρόπους να «καπηλεύσουν» το όραμα μερικών ανθρώπων που έχουν την ιδιότητα του «προσωρινού» για προσωπικά συμφέροντα.
Και μιας και ζούμε σε αυτή την χώρα μερικοί καταλαβαίνουν τι εννοούμε συμφέροντα !!!!!
Ηλίας Κ.