Πληρώνει μια γέφυρα στην τιμή των τριών
Λένε πως μια γέφυρα εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Καμιά φορά, εκμηδενίζει και τη νοημοσύνη των φορολογουμένων
Την αποκάλεσαν «τεχνικό επίτευγμα υψηλής αισθητικής», «υποδειγματικό αναπτυξιακό έργο», «κόσμημα του τόπου» και «όραμα που έγινε πραγματικότητα». Τη φωτογράφισαν, τη φώτισαν με πυροτεχνήματα, τη διέτρεξαν με την ολυμπιακή φλόγα, την έκαναν σύμβολο προεκλογικής εκστρατείας.
Εντυπωσιακή ομολογουμένως η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, σηματοδοτεί την πορεία της χώρας προς τον 21ο αιώνα, απαλλάσσοντας τους εκδρομείς από το μαρτύριο του φεριμπότ. Επίσης, επιτρέπει στους κατοίκους την Ναυπάκτου να πηγαίνουν για ψώνια στην Πάτρα και κάνει πραγματικότητα το όραμα της ζεύξης του Χαρίλαου Τρικούπη με τον Κώστα Λαλιώτη. Κατά βάθος όμως αποτελεί υπόδειγμα του νέου τύπου δημοσίων έργων, που εγκαινίασε η κυβέρνηση Σημίτη και προωθεί με σεμνότητα και ταπεινότητα η
κυβέρνηση Καραμανλή.
Η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου κόστισε συνολικά 740 εκ ευρώ ή 252 δισ. δραχμές. Από αυτά:
• Το 10% (74 εκ. ευρώ, ή 25 δισ. δρχ.) το έβαλε η κοινοπραξία που την κατασκεύασε και την εκμεταλλεύεται.
• Το 40% (296 εκ. ευρώ – 101 δισ. δρχ.) είναι η συμμετοχή του δημοσίου, δηλαδή το πληρώσαμε εμείς.
• Το υπόλοιπο 50% (370 εκ. ευρώ – 126 δισ. δρχ.) είναι δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, με κρατικές εγγυήσεις.
Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς. Βάσει των συμφωνημένων, η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα μέχρι το 2039, δηλαδή επί 35 χρόνια. Από την εκμετάλλευση αυτή, υπολογίζεται ότι θα εισπράξει 1,7 δισ. ευρώ, ή 579 δισ. δραχμές. Αν αφαιρέσει κανείς τα 370 δισ. της τράπεζας, υπολείπονται 209 δισ. για την κοινοπραξία, δηλαδή 8,36 φορές παραπάνω από όσα έβαλε, ή περιθώριο κέρδους 736%.
Περισσότερα στο Hellas On The Web
1 σχόλιο:
Αν είχαν κάποια ειλικρίνεια οι .... απελπισμένες εκκλήσεις των καλοταϊσμένων και καλομαθημένων διπλωματών μας θα έπρεπε να αναφέρουν και τις περιπτώσεις που οι ίδιοι, μετέχοντες σε συλλογικά όργανα του Υπουργείου Εξωτερικών, το "έπαιξαν εξουσία" εκ του ασφαλούς, μη εφαρμόζοντας αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας επί μία ολόκληρη δεκαετία, σε βάρος του ίδιου θύματος, συναδέλφου τους. Αυτό, εκτός από τη συσσώρευση 10 μέχρι στιγμής ακυρωτικών αποφάσεων του Συμβουλίου Επικρατείας προκάλεσε και μία πρώτη αποζημίωση σε βάρος του Δημοσίου 60.000 Ευρώ (και βλέπουμε) την οποία δεν θα πληρώσουν οι ομόφωνα διαπράξαντες τα εν λόγω εγκλήματα διπλωμάτες, αλλά θα τα πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός, και στην ουσία ο ελληνικός λαός, μέσω της εφορίας του.
Άν λοιπόν νοιάζονται, για τα οικονομικά του δημοσίου, αν νοιάζονται για τον φορολογούμενο μισθοσυντήρητο ή συνταξιούχο που θα πληρώσει τελικά τα κερατιάτικά τους, να εισηγηθούν με νομοθετική ρύθμιση να πληρώνουν οι φταίχτες την αποζημίωση που επιδικάζουν στον πολίτη τα δικαστήρια. Τέτοια όμως πρωτοβουλία ποτέ δεν συζήτησε και ποτέ δεν θα πάρει η Ένωση Διπλωματικών Υπαλλήλων.
Δημοσίευση σχολίου