Πολίτες γινόμαστε όταν θιγόμαστε

Σήμερα τα κτίρια μας ψηλώνουν και οι δρόμοι μας φαρδαίνουν, αλλά
τα ανθρώπινα αναστήματα κονταίνουν και τα μυαλά στενεύουν.
Οι δαπάνες μας αυξάνουν, αλλά η απόλαυσή μας λιγοστεύει.
Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, αλλά μικρότερες οικογένειες.
Έχουμε περισσότερες επιλογές, και λιγότερο χρόνο.
Οι γνώσεις μας πολλαπλασιάστηκαν, η ευθυκρισία μας συρρικνώθηκε.
Τα φάρμακα αυξήθηκαν, το ίδιο κι οι αρρώστιες.
Αυξήσαμε την αξία της περιουσίας μας, αλλά μειώσαμε
τις ανθρώπινες και ηθικές αξίες.
Φλυαρούμε αδιάκοπα, αγαπούμε με το σταγονόμετρο,
μισούμε και καταφρονούμε αλόγιστα.
Πήγαμε στο φεγγάρι και γυρίσαμε, αλλά μας πέφτει κόπος
να πεταχτούμε απέναντι και να επισκεφτούμε το γείτονά μας.
Κατακτήσαμε το αχανές διάστημα,
και αφήσαμε ανεξερεύνητο τον εσωτερικό μας κόσμο.
Αυξήθηκαν το εισόδημα και οι καταθέσεις μας,
αλλά λιγόστεψε το περίσσευμα ψυχής.
Κερδίσαμε περισσότερη ελευθερία, αλλά λατρέψαμε την ασυδοσία.
Έχουμε περισσότερα τρόφιμα, αλλά χειρότερη διατροφή
και περισσότερους πεινασμένους.
Σήμερα, μια οικογένεια χρειάζεται δύο μισθούς,
αλλά πολλές οικογένειες δυσκολεύονται να έχουν έστω κι έναν.
Φτιάξαμε περισσότερα και ωραιότερα σπίτια,
αυξήθηκαν όμως και τα διαλυμένα σπίτια.