Ο σκοπός αυτού του Blog όταν δημιουργήθηκε ήταν η αγανάκτηση μου για μερικούς πολιτικούς, που τελικά αποδείχτηκαν μικροί.
Θέλω να πιστεύω ότι το μυαλό μου και οι σκέψεις μου ΔΕΝ έχουν χρώμα (και ο νοων νοείτω)
Οι περισσότεροι από εμάς (το μεγάλο ποσοστό) που ασχολούμαστε με τα Blog δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να εκφράζουμε κάποιες σκέψεις μας που για άλλους θεωρούνται καλές και για κάποιους άλλους τραβηγμένες.
Αποφάσισα, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου, να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις και όντως ξαναήρθε το γέλιο στα χείλια μου, πολύ σημαντικό για μένα μιας και είμαι άνθρωπος αισιόδοξος.
Πάντα όμως υπάρχουν και οι φίλοι, τα λεωφορεία, οι καφετέριες, τα πάρκα και όλοι αυτοί οι χώροι που ο κάθε απλός άνθρωπος πηγαίνει να ξεκουραστεί και όλα τα απλά πράγματα που κάνουν οι απλοί άνθρωποι.
Εκεί και να μην θέλεις ακούς και αφουγκράζεσαι την απελπισία, την απογοήτευση, τον θυμό όλων αυτών των ανθρώπων.
Με μεγάλη μου λύπη χτες που είχα πάει τον μικρό μου γιο στην παιδική χαρά άκουσα δύο ιστορίες που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Ιστορία πρώτη
Δίπλα από μένα ήταν μια νεαρή κοπέλα που έκανε κούνια την κόρη της περίπου 3 χρονών και δίπλα της σε ένα καροτσάκι ένας μικρός περίπου 10 μηνών .
Ξαφνικά άρχιζε να κλαίει όταν την ρώτησα τη συμβαίνει μου απάντησε ότι «του άντρα μου, που είναι στρατιωτικός, του ήρθε μετάθεση σε ένα νησί αλλά εκεί δεν υπάρχουν γιατροί και υποδομές για τα παιδιά, οπότε δεν θα πάμε μαζί του» Τότε ξαφνικά βγήκε ό θυμός που μου δημιούργησαν, που με πότισαν, που με έκαναν να μισώ και να ξεχωρίζω τους ιδιωτικούς από τους δημοσίους, της απάντησα «ότι ήταν επιλογή του και ότι πρέπει να πάει».
Πηγαίνοντας στο σπίτι μου ανακαλύπτω ότι δεν είμαι εγώ αυτός, ότι ποτέ μου δεν είχα βγάλει τόση χολή στην ζωή μου.
Το βράδυ που ήμουν στο internet είδα το νησί (δεν θα σας το αποκαλύψω για ευνόητους λόγους) ότι αυτόν τον άνθρωπο χωρίς πρώτα να τον ρωτήσουν απλά πράγματα που εμείς τα απολαμβάνουμε κάθε μέρα (οικογένεια – παιδιά) το στέλνουν στην εξορία. Έτσι απλά για να ξέρετε το νησί του Αιγαίου έχει έκταση 54 τ.μ. με 832 κατοίκους (βάση της απογραφής του 2003)
Ιστορία δεύτερη
Σήμερα έμαθα ότι αν καταγγείλεις τους επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν θα έχεις απαλλαγή 10% ως μπόνους.
Για σκεφτείτε το λιγάκι, θα πρέπει ΕΓΩ να αντικαταστήσω το μηχανισμό του υπουργείου Οικονομικών.
Αλήθεια σας στο λέω θα προτιμήσω (και όπως το κάνω) να μην το πάρω το προϊόν αν δεν μου δώσει την απόδειξη ,αφού πρώτα του τη ζητήσω και μου φέρει διάφορες δικαιολογίες ΠΑΡΑ να φτάσω να πάρω την αμοιβή του καταδότη.
Για σκεφτείτε το λιγάκι.
Καλή σας νύχτα και εύχομαι να μην σας κούρασα.
Θέλω να πιστεύω ότι το μυαλό μου και οι σκέψεις μου ΔΕΝ έχουν χρώμα (και ο νοων νοείτω)
Οι περισσότεροι από εμάς (το μεγάλο ποσοστό) που ασχολούμαστε με τα Blog δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να εκφράζουμε κάποιες σκέψεις μας που για άλλους θεωρούνται καλές και για κάποιους άλλους τραβηγμένες.
Αποφάσισα, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου, να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις και όντως ξαναήρθε το γέλιο στα χείλια μου, πολύ σημαντικό για μένα μιας και είμαι άνθρωπος αισιόδοξος.
Πάντα όμως υπάρχουν και οι φίλοι, τα λεωφορεία, οι καφετέριες, τα πάρκα και όλοι αυτοί οι χώροι που ο κάθε απλός άνθρωπος πηγαίνει να ξεκουραστεί και όλα τα απλά πράγματα που κάνουν οι απλοί άνθρωποι.
Εκεί και να μην θέλεις ακούς και αφουγκράζεσαι την απελπισία, την απογοήτευση, τον θυμό όλων αυτών των ανθρώπων.
Με μεγάλη μου λύπη χτες που είχα πάει τον μικρό μου γιο στην παιδική χαρά άκουσα δύο ιστορίες που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Ιστορία πρώτη
Δίπλα από μένα ήταν μια νεαρή κοπέλα που έκανε κούνια την κόρη της περίπου 3 χρονών και δίπλα της σε ένα καροτσάκι ένας μικρός περίπου 10 μηνών .
Ξαφνικά άρχιζε να κλαίει όταν την ρώτησα τη συμβαίνει μου απάντησε ότι «του άντρα μου, που είναι στρατιωτικός, του ήρθε μετάθεση σε ένα νησί αλλά εκεί δεν υπάρχουν γιατροί και υποδομές για τα παιδιά, οπότε δεν θα πάμε μαζί του» Τότε ξαφνικά βγήκε ό θυμός που μου δημιούργησαν, που με πότισαν, που με έκαναν να μισώ και να ξεχωρίζω τους ιδιωτικούς από τους δημοσίους, της απάντησα «ότι ήταν επιλογή του και ότι πρέπει να πάει».
Πηγαίνοντας στο σπίτι μου ανακαλύπτω ότι δεν είμαι εγώ αυτός, ότι ποτέ μου δεν είχα βγάλει τόση χολή στην ζωή μου.
Το βράδυ που ήμουν στο internet είδα το νησί (δεν θα σας το αποκαλύψω για ευνόητους λόγους) ότι αυτόν τον άνθρωπο χωρίς πρώτα να τον ρωτήσουν απλά πράγματα που εμείς τα απολαμβάνουμε κάθε μέρα (οικογένεια – παιδιά) το στέλνουν στην εξορία. Έτσι απλά για να ξέρετε το νησί του Αιγαίου έχει έκταση 54 τ.μ. με 832 κατοίκους (βάση της απογραφής του 2003)
Ιστορία δεύτερη
Σήμερα έμαθα ότι αν καταγγείλεις τους επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν θα έχεις απαλλαγή 10% ως μπόνους.
Για σκεφτείτε το λιγάκι, θα πρέπει ΕΓΩ να αντικαταστήσω το μηχανισμό του υπουργείου Οικονομικών.
Αλήθεια σας στο λέω θα προτιμήσω (και όπως το κάνω) να μην το πάρω το προϊόν αν δεν μου δώσει την απόδειξη ,αφού πρώτα του τη ζητήσω και μου φέρει διάφορες δικαιολογίες ΠΑΡΑ να φτάσω να πάρω την αμοιβή του καταδότη.
Για σκεφτείτε το λιγάκι.
Καλή σας νύχτα και εύχομαι να μην σας κούρασα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου