[Ανορθόδοξα] Το άλλοθι των Γλυπτών

«Το ηθικό δικαίωμα της Ελλάδας είναι πάνω από κάθε αντίρρηση που βασίζεται σε επιχειρήματα που έχουν παρελκυστικό χαρακτήρα και αποσκοπούν να παραμερίσουν τη βασική αρχή που ισχύει οικουμενικά και απαιτεί τα μνημεία του πολιτισμού να επαναπατρίζονται…». Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από την ανακοίνωση που εξέδωσε ο κ. Τζαβάρας για την ίδρυση επιτροπής με στόχο τη χάραξη στρατηγικής για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Η πρόζα της ανακοίνωσης θέλει λίγη δουλειά ακόμη είναι η αλήθεια, όμως, όποιος καταλαβαίνει τι παλεύει να εκφράσει αντιλαμβάνεται πως η μελέτη της όλης υπόθεσης θέλει ακόμη περισσότερη δουλειά. Πού βρήκε ο κ. Τζαβάρας την «οικουμενική αρχή» που ζητά τον επαναπατρισμό των μνημείων του πολιτισμού στον τόπο της καταγωγής τους; Θα όφειλε μάλλον να γνωρίζει πως το βασικό επιχείρημα της Ελλάδας είναι ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα τα ζητάμε γιατί αποτελούν τμήμα αρχιτεκτονικού συνόλου από το οποίο απεκόπησαν βιαίως. Γι' αυτό και δεν ζητάμε τη Νίκη της Σαμοθράκης ή την Αφροδίτη της Μήλου.

Το ζήτημα όμως δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι ότι αυτή η υπόθεση, από τότε που άρχισε την εκστρατεία της η Μελίνα Μερκούρη, έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως άλλοθι για να καλύψει την αδυναμία της ελληνικής Πολιτείας να διαχειριστεί την αρχαία μας κληρονομιά. Και η μεν Μελίνα ήταν σταρ με παγκόσμια ακτινοβολία. Οταν επισκεπτόταν το Λονδίνο ως υπουργός, οι «Times» την ανέφεραν στην πρώτη τους σελίδα. Μπορούσε να δημιουργήσει θέμα, όπως και δημιούργησε. Οι δόλιοι μιμητές της όμως κάνουν επιτροπές. Για να εντυπωσιάσουν ποιον άραγε; Τους υπεύθυνους του Βρετανικού Μουσείου ή μήπως το ελληνικό κοινό που, ενώ θεωρεί ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα είναι κομμάτι της ψυχής μας, αδιαφορεί πλήρως για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο; Και τα υπόλοιπα μουσεία της χώρας, και ένα σωρό αρχαιολογικοί χώροι, και, και, και…

Αν τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης θύμιζαν επαρχιακή τελετή, με όλους τους νομάρχες, ιεράρχες και βουλευτές που ήταν μαζεμένοι εκεί μέσα, είναι γιατί ο τότε υπουργός Πολιτισμού και νυν Πρωθυπουργός ήθελε να τα αξιοποιήσει για την υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα. Με αποτέλεσμα, διπλωματικότατα, οι ξένοι επίσημοι να μην παραστούν γιατί δεν ήθελαν να εμπλακούν στη διαμάχη ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βρετανία. Και κατ' αυτόν τον τρόπο υποτιμήσαμε και την αξία των αριστουργημάτων που φιλοξενούνται στις αίθουσές του.

Αν λοιπόν ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού θέλει να πείσει για τη σοβαρότητά του καλόν θα ήτο να βρει τρόπους για να αξιοποιήσει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που βρίσκονται στην επικράτεια - αυτούς που αποτελούν τη «βαριά βιομηχανία του τόπου». Πόσες επιτροπές χρειάζεται να γίνουν για να μην κλείνουν οι αρχαιολογικοί χώροι όποτε καπνίσει στους φύλακες κλειδοκράτορές τους;

Το πιθανότερο μάλιστα είναι, αν όντως αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες των μουσείων και των αρχαιολογικών μας χώρων, να ανακαλύψουμε πως δεν τα χρειαζόμαστε τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Οσο κι αν η ψυχή μας ματώνει όταν σκεφτόμαστε τη συννεφιά που τρώει τα εργόχειρα του παππού μας του Φειδία.

Πηγή