ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΣΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣυγχαρητήρια στον συντάκτη.Βασικά το άρθρο που γράφω σήμερα ήθελα να το γράψω δυο τρεις μήνες πριν, αλλά ομολογώ ότι δίσταζα. Ανησυχούσα ότι μπορεί και να το πάρετε στραβά. Μπορεί και τώρα να το πάρετε στραβά, αλλά τώρα τ’ αποφάσισα.
Έκλεισα τον υπολογιστή, έκλεισα τα φώτα και πήγα να κοιμηθώ. Πριν όμως τραβήξω το πάπλωμα πάνω μου, οπότε δεν θα’χα καμιά ελπίδα. Ξανασηκώθηκα… έβαλα τη φόρμα μου, τα μοκασίνια μου που τα’χω πάνω από 15 χρόνια και είναι ένα πια με τις πατούσες μου (μέσα στο σπίτι). Μη μου πείτε ότι και σεις δεν έχετε αγαπημένα πατούμενα, άρα ξέρετε τι λέω… Ξανάναψα τα φώτα, τον υπολογιστή και ΝΑ ’ΜΑΙ.
Θα μας βγει σε καλό όλο αυτό το οικονομικό χάλι που τραβάμε.
Το επαναλαμβάνω και να το κρατήσετε:
Θα μας βγει σε καλό.
Δεν τα χρειαζόμασταν όλα αυτά τα «πλούτη» που ξαφνικά μας ήρθαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Μας χάλασαν ως ανθρώπους. Ψιτ! Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Παράδειγμα: Δεν τα χρειαζόμασταν δύο αυτοκίνητα τρεις άνθρωποι. Πάλι για τον εαυτό μου θα μιλήσω μπας και θίξω κανέναν, πράγμα που δεν είναι στις προθέσεις μου.
Ποτέ δεν ξετρελάθηκα με τ’ αυτοκίνητα. Λατρεύω να οδηγώ, αλλά ποτέ δεν έχωσα πολλά χρήματα για να πάρω αυτοκίνητο. Έχω λοιπόν ένα Smart δεκαετίας… Το γουστάρω πολύ. Όταν παντρεύτηκα η γυναίκα μου είχε ήδη ένα αυτοκίνητο 1.600 κυβικά. Έτσι βρεθήκαμε με δύο. Μόλις γεννήθηκε το παιδί, πάψαμε να χρησιμοποιούμε το Smart, γιατί πού να βάλουμε το μωρό. Και κινούμαστε, όταν κινούμαστε, με το άλλο που έχει και πίσω κάθισμα για το καθισματάκι (μην το ξεχνάμε αυτό, τα παιδιά πάντα σε ειδικά καθισματάκια ασφαλείας). Το Smart μένει παρκαρισμένο κάπου στη γειτονιά και πέντε στις δέκα φορές που το χρησιμοποιώ, πρέπει να φωνάξω την Express Service να μου φορτίσει την μπαταρία…
Δεν τα χρειαζόμαστε λοιπόν τα δύο αυτοκίνητα.
Τα έχουμε όμως. Και αν συνέχιζε η χλιδή, ίσως να τα ’χαμε αλλάξει (ψέματα να λέω τώρα) και να ’χαμε πάρει δύο καινούργια. Γιατί; Μα επειδή ο άνθρωπος είναι καταναλωτικό ον.
Είναι αλήθεια;
Α, δεν ξέρω… Το μόνο που ξέρω είναι ότι κι αν δεν είναι, γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Τι τα χρειαζόμασταν τα δάνεια; Μα μας τα δίνανε… Ε, και;
Ξέρετε πόσοι άνθρωποι πήρανε δάνεια –πιστέψτε το– για να κάνουν γκλαμ βαφτίσεις στα παιδιά τους; Πόσοι για να πάνε δυο μήνες στη Μύκονο διακοπές; Για να κτίσουν ακόμα 200 τετραγωνικά στο αυθαίρετο εξοχικό τους; Για να αγοράσουν τρίτο αυτοκίνητο; Για να αγοράσουν σκάφος; Για να κάνουν δεξίωση γάμου 1.000 ατόμων; Για να κάνουν ανόρθωση στήθους/κώλου, για τσάντες και γόβες γνωστών οίκων...
Μιλάω για τους κανονικούς ανθρώπους.
Και μη μου πείτε: «Εγώ φίλε, δεν πήρα». Γιατί μπορεί να μην πήρατε εσείς, αλλά πήρε ο πρώτος σας ξάδελφος, ο κολλητός σας, η κυρία στο διπλανό διαμέρισμα, μπορεί (λέω: μπορεί) και σεις…
Τώρα δεν έχει πλέον τέτοια.
Με άλλα λόγια, έχουμε πλέον ελπίδες να (ξανά)γίνουμε φυσιολογικοί άνθρωποι.
Όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω ΔΕΝ τα χρειαζόμαστε. Και τώρα –όσοι τα ’χουν– και δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ή να τ’ απολαύσουν, αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα δεν τους λείπουν.
Θα σας πω μια μικρή ιστορία.
Όταν έγραψα για τον ΠΑΟΚ, έγραψα και για τον «Μασούτη» (τα σουπερμάρκετ) προσπαθώντας να κάνω έναν παραλληλισμό. Ήμουν τότε στη Θεσσαλονίκη. Την επόμενη μέρα θέλησε να με γνωρίσει ο ίδιος ο κ.Μασούτης. Ποιος ήταν αυτός που έγραψε για μας χωρίς να του το ζητήσουμε και χωρίς να ζητήσει τίποτε από μας (προφανώς αναρωτήθηκαν) και μάλιστα έγινε τέτοιος χαμός. Από τη μεριά μου λατρεύω τους ανθρώπους που ξεκίνησαν από το μηδέν και έκαναν μεγάλα πράγματα. Με μαγεύουν.
Πήγα λοιπόν.
Κάθισα απέναντί του… Μπήκαν στο γραφείο του τα στελέχη του οι ΠΑΟΚτσήδες να μου πουν «μπράβο», «ευχαριστούμε» και σε λίγο μείναμε οι δυο μας. Είναι ένας μικροκαμωμένος κύριος, με μάτι που κόβει τα πάντα. Καθόταν πίσω από ένα κανονικό γραφείο και μπροστά του δεν είχε τίποτε άλλο από ένα φλιτζανάκι ελληνικό καφέ και ένα χαρτί, όπου κάποιος υπάλληλός του είχε εκτυπώσει το άρθρο και είχε σημειώσει με κίτρινο μαρκαδόρο τη φράση που τον αφορούσε.
Τί-πο-τα άλλο… Αν θυμάμαι καλά, ούτε τηλέφωνο και σίγουρα ούτε υπολογιστή. Έκατσα πολύ (περίπου δύο ώρες) και όταν βεβαιώθηκε ότι δεν ήθελα απολύτως τίποτα απ’ αυτόν, χαλάρωσε κι άρχισε να μου διηγείται εξαιρετικά διδακτικές ιστορίες της ζωής του. Τον άκουγα προσεκτικά. Με κέρασε μια κόκα κόλα, καπνίσαμε 4-5 τσιγαράκια και όλη αυτή την ώρα, κάθε τόσο έμπαιναν διακριτικά κάποια στέλέχη του του και του έλεγαν κάτι που βασικά αφορούσε χρήματα. Αγορές, τιμολόγια, έργα κ.λ.π.Τα νούμερα φυσικά ήταν εξωπραγματικά για μένα. Τους έλεγε ναι ή όχι, υπέγραφε κανένα χαρτί κι αυτό ήταν όλο.
Το ’χα κάτω από τη γλώσσα και επειδή ξέρω τον εαυτό μου, τον ρώτησα στα γρήγορα για να ξεμπερδεύουμε.
-Βλέπω ότι είστε ένας απλός άνθρωπος… τι κάνετε με τόσα χρήματα; Υποθέτω ότι είτε 10.000 ευρώ βγάζετε είτε 20.000.000 ευρώ η προσωπική σας ζωή δεν μπορεί πλέον να αλλάξει.
Με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο αιφνιδιασμένος.
Οχ, μαλακία έκανα, σκέφτηκα.
Δεν είχα κάνει.
Μου πρότεινε να πιω κι άλλη κοκα-κόλα λέγοντάς μου: «Μην ανησυχείς σούπερ μάρκετ είμαστε, έχουμε πολλές. Χαχαχαχαχα!» παρήγγειλε και εκείνος ακόμα ένα καφεδάκι και γύρισε στην απάντηση:
-Κοιτάξτε... Στη ζωή μου είχα δύο όνειρα πλην της οικογένειας φυσικά και της υγείας. Να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο ολοκαίνουργιο καθώς όταν ήμουν υπάλληλος, όλο κάτι σακαράκες οδηγούσα και να φάω ένα ολόκληρο πιάτο μύδια, τα οποία ζήλευα που τα τρώγανε στις ταβέρνες και δεν είχα χρήματα να τα ευχαριστηθώ. Όπως καταλαβαίνετε τα έκανα και τα δύο… Όταν κάνεις τα απλά σου όνειρα πραγματικότητα, τότε δεν παίζουν κανένα ρόλο τα χρήματα, μετατρέπονται σε αριθμούς. Πιστέψτε με.
Τον πίστεψα. Και πήρα ένα σπουδαίο μάθημα.
Ήπια την κοκακολίτσα μου και τον χαιρέτισα. Κι όταν ξαναπάω στη Θεσσαλονίκη ίσως περάσω να τον πάρω να πάμε να φάμε μύδια. Θα του κάνω το τραπέζι και εκείνος θα με πάει εκεί που έχουν καλά μύδια.
Αν του πήρα τίποτα;
Τίποτα απολύτως… ή μάλλον πολλά: Γνώση. Μια γνώση που προσπαθώ να τη μεταφέρω και σε σας.
Είμαι φανατικός θιασώτης της άποψης που λέει ότι η ζωή είναι απλή: Εισπνοή-εκπνοή-εισπνοή-εκπνοή-εισπνοή- εκπνοή… όταν σταματήσει το ένα εκ των δύο, σταματά και το άλλο ταυτόχρονα. Και όσα χρόνια κι αν είναι ο άνθρωπος σ’ αυτή τη γη, ούτε ένας –όσο πλούσιος και να ’ταν– δεν κατάφερε να το ανατρέψει… τι να λέμε τώρα!
Η ύφεση λοιπόν (ύφεση, ωραία λέξη! Κομψή!) δεν μπορεί να σταματήσει την ευτυχία του να ζεις. Μη μασάτε λοιπόν και απολαύστε το «εισπνοή-εκπνοή».
Αυτή η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα, θα μας φέρει κι άλλα καλά, τα οποία ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται.
Καταρχάς, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά ο αριθμός των μεγαλοδημοσιογράφων, που τόσο μας έχουν ταλανίσει, κοροϊδέψει, ξεγελάσει, φτύσει, σνομπάρει, κακό-ενημερώσει, μειώνεται. Όλο και περισσότεροι από δαύτους πάνε σπίτια τους. Αποτέλεσμα; Η πληροφόρηση γίνεται (δεν είναι ακόμα) όλο και πιο καθαρή. Θα δοκιμάσουν βέβαια να επιπλεύσουν στο internet, αλλά και αυτό έχει για εκείνους ημερομηνία λήξης. Μόλις οι πιτσιρικάδες γίνουν καταναλωτές, όλοι τους θα τελειώσουν. Γιατί δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε ότι αυτοί που τους διαβάζουν είναι πιτσιρικάδες. Είναι απλώς οι ίδιοι που από κεκτημένη ταχύτητα τους ακολουθούν από την τηλεόραση. Γι’ αυτό μην κοροϊδεύετε τους μικρούς σε ηλικία, που λένε τη γνώμη τους εδώ στο gazzetta. Tα παιδιά αυτά είναι τα θεμέλιά μας.
Μην κοιτάτε (και ειδικά μην απογοητεύεστε) που δεν έχουν δουλειά, που δεν έχουν χαρτζιλίκι, που δεν έχουν όνειρα. Ωπ λάθος! Όνειρα έχουν, απλώς η κοινωνία από την οποία προέρχονται τους έχει μάθει να έχουν λάθος όνειρα. Αυτά τα παιδιά, όσο και πληγωμένα-θυμωμένα κι αν είναι σήμερα, αύριο θα βρουν τον δρόμο τους• το δικό τους δρόμο, που δεν θα χρειάζεται τέσσερα αυτοκίνητα, δυο εξοχικά, τρεις πλαστικές εγχειρήσεις καλωπισμού, πανάκριβα παπούτσια ή φουστάνια, σαμπάνιες και πούρα…
Στη ζωή αυτά που είναι πραγματικά αναγκαία και ε-ξαι-ρε-τι-κά ωραία είναι ο αέρας, το νεράκι, το κλίμα, ο έρωτας, μια στέγη, η οικογένεια, η αγάπη του ενός για τον άλλον, μια εκδρομή τριαλαρούμ-τριαλαρά, γέλιο… Ποια τράπεζα διαθέτει δάνειο που να τα διασφαλίζει;
Μα δεν το βλέπετε στο ποδόσφαιρο σήμερα; Σήμερα που τα ταμεία των ομάδων είναι φτωχά; Δεν συμφωνείτε ότι παίζεται καλύτερο ποδόσφαιρο; Γιατί άραγε; Μα επειδή δεν γίνονται οι υπερβολές, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν μας οδήγησαν (ποδοσφαιρικός) πουθενά. Ο Χερ Ότο μάς έδωσε ένα μάθημα. Και το μάθημα αυτό δεν ήταν (μόνο) η κατάκτηση του Euro. Μας έμαθε να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε και που μπορούμε.
Μας απειλούν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να επιστρέψει στην Ελλάδα του ’50 και του ’60. Υποθέτω ότι έχετε δει τις ταινίες εκείνης της εποχής…
Διακρίνατε πλούτο; Όχι!
Διακρίνατε ευτυχία; Ναι!
Τσάμπα απειλή λοιπόν.
Και τέλος στο χέρι μας είναι να ξεφορτωθούμε αυτούς πολιτικούς που σήμερα έχουμε.
Αργά ή γρήγορα θα γίνουν εκλογές. Αν όλα αυτά που σας ανέφερα παραπάνω σας ταιριάζουν, στείλτε τους σπίτι τους. Όλους όσους δεν γουστάρετε, στείλτε τους σπίτι τους. Αν θέλετε να τους κρατήσετε(-ουμε) τότε καλώς θα τα ξαναπάθουμε.
Θα σας ξανα(χιλιο)πώ κάτι που μπορεί να με κάνει κουραστικό. Δεν πειράζει. Έχω την υποχρέωση να το διαλαλώ:
Εγώ ο ίδιος πριν από μερικά χρόνια παραλίγο να χάσω την υπεροπολυτέλεια του «εισπνοή-εκπνοή». Το ’παθα από χαζο-στεναχώρια... Ούτε που τη θυμάμαι καλά-καλά. Η ζωή μού χαμογέλασε και συνέχισα. Και είμαι εδώ και σας τα λέω…
Πόσο μου κόστισε αυτό το ΥΠΕΡΟΧΟ δώρο;
Ούτε ένα ευρώ. Με σώσανε γιατρουδάκια του Δημοσίου (Ιπποκράτειο).
Αντιθέτως βγήκα ξανά στη ζωή πιο πλούσιος. Πολύ-δισεκατομμυριούχος… Ξέρω πολύ καλά ότι ένα restart χρειάζεται για να εκτιμήσεις τα απλά. Τα αναγκαία. Και τίποτα, μα τίποτα απολύτως δεν μπορεί να αγοράσει τον χρόνο μου, που τον έχω πολύ και διαθέσιμο μόνο για την οικογένειά μου και μένα. Σας το συστήνω αυτό το προϊόν ανεπιφύλακτα.
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, το πρώτο πράγμα που έκανα (εντελώς ενστικτωδώς) ήταν να πάω στην παραλία και να πιω μια σοκολάτα. Ήταν η ωραιότερη σοκολάτα της ζωής μου. Trust me!
Όταν μεγαλώνουμε και κάνουμε ή λέμε κάτι που είναι εκτός των πλαισίων, ακούμε τη φράση: «Μην κάνεις σαν παιδί!»
ΛΑΘΟΣ συμβουλή.
Λ-Α-Θ-Ο-Σ συμβουλή, σας λέω.
Ξαναδείτε τη ζωή σαν παιδί.
Πώς δηλαδή;
Μα για τα παιδιά, όλα είναι καινούργια.
Ε, τι λέτε;
Άντε χαλαρώστε και ξανά-ανακαλύψτε τις ομορφιές της επόμενης στιγμής. Χαλαρώστε, γιατί το βράδυ έχουμε ντέρμπι.
Μάνος Αντώναρος
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ:Επειδή δεν είστε υποχρεωμένοι να διαβάζετε τα σχόλια, προσθέτω αυτό για να εξηγηθώ και όχι να παρεξηγηθώ:
"Όταν γράφω ότι μου σώσανε τη ζωή ΓΙΑΤΡΟΥΔΑΚΙΑ… δεν εννοούσα ότι οι γιατροί είναι γιατρουδάκια… αλλά τότε εκείνη τη νύχτα στο Ιπποκράτειο, μου έδωσαν ευκαιρία για το αύριο, νεαρά παιδιά, επιστήμονες με κάτι ΑΡΧΙΔΙΑ ΝΑ!... που έκαναν την ειδικότητά τους, ή ήταν πολύ νεαροί γιατροί. Τι φαντασθήκατε; Ότι 4 το πρωί ήταν στα εξωτερικά ιατρεία οι καθηγητές Ιατρικής; Το λέω τρυφερά, δίνοντας περισσότερο δύναμη στον σεβασμό και την παντοτεινή υποχρέωση που τους έχω."
Πηγή
