Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρξε μια μεγάλη περίοδος στο κόσμο που η ευτυχία είχε σπάσει το ρεκόρ πωλήσεων όλων των εποχών, καθώς επί πολλά χρόνια πουλιόταν και αγοραζόταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είχε ποτέ πουληθεί ή αγοραστεί.
Πάρα πολλοί άνθρωποι είχαν παράλογα νουθετηθεί με τον επίκτητο αυτοσκοπό να βρουν την ευτυχία με όποιον τρόπο, μέσο και θυσία ήταν δυνατό. Το αποτέλεσμα ήταν η τόσο προσωπική αυτή κατάσταση που ονομάζεται ευτυχία να μεταλλαχθεί στο πιο περιζήτητο προϊόν που, σε οποιαδήποτε μορφή ή ποσότητα κι αν το αγόραζε κανείς, ποτέ δεν ήταν αρκετό. Παρόλο που από την πολλή ζήτηση το προϊόν νοθεύτηκε και η γεύση αλλοιώθηκε, οι καταναλωτές του συνέχιζαν πεισματικά και ανεξήγητα να το αγοράζουν.
Πολύ αργότερα, με αφορμή την έκρηξη οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, ορισμένοι άρχισαν να θυμούνται και να συνειδητοποιούν ότι η ευτυχία είναι μάλλον μία αόριστη, άπιαστη και εντελώς προσωπική υπόθεση - και τότε ξεκίνησε η αναζήτηση της πρωτότυπης και αυθεντικής συνταγής της. Η συνταγή, τελικά, μετά από μεγάλες προσπάθειες βρέθηκε, και τότε κοινοποιήθηκε για να τη θυμηθούν όλοι: Η ευτυχία δεν είναι καν μια κατάσταση. Είναι μια προσωπική ασταμάτητη εξερεύνηση, που δεν μορφοποιείται με υλικά αγαθά γιατί δεν αποτελούν την προϋπόθεση της ύπαρξης της. Τα υλικά αγαθά είναι απολύτως προαιρετικά. Αν κάποιος επιθυμεί να ζήσει μια πλούσια και γεμάτη νόημα ζωή, δηλαδή μια ευτυχισμένη ζωή, θα πρέπει να βιώσει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, που πηγάζουν από τις σκέψεις, τις εμπειρίες και τις γνώσεις των ανθρώπων και που απαραίτητα εμπεριέχουν το μέτρο και την αυτογνωσία.
Η ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία μόνο από τα ράφια, χωρίς να την καλλιεργούν πρώτα απ' όλα μέσα τους και γύρω τους, ίσως -αποτελεί την πιο γελοία σε καταναλωτική μαζικότητα πράξη της ανθρωπότητας. Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν μοιάζει με ιστορία επιστημονικής φαντασίας, στο τέλος έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα... Ελπίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου